وارثان نمایشنامه‌ای‌ست با زبانی صریح و بی‌تکلف، طعنه‌آمیز و به‌شدت گزیده‌گو و مینی‌مالیست است که به‌گونه‌ای با اشاره به یکی از حوادث سیاسی مهم اوایل دهه‌ی شصت و روی کار آمدن جمهوری اسلامی از جامعه‌ای می‌گوید که پس از چهل سال درگیر بحران اقتصادی، سیاسی و به‌خصوص فرهنگی‌ست. نویسنده با زبانی به‌شدت اشاره‌وار اما نه سمبلیک و نشانه‌وار بلکه با اشاره به چند حادثه‌ی مهم سیاسی_اجتماعی به دور از هرگونه پیچیدگی خاصی، خیلی ساده و روان به واکاوی معضلی بزرگ در جامعه‌ی ایران این چند دهه می‌پردازد.
زنی که تنها فرزندش ترنس -البته مردترنس- است و قصد دارد تغییرجنسیت بدهد؛ با دادن پول از مردی می‌خواهد که خودش را جای همسرش و پدر فرزندش جا بزند تا مانع کار او شود. این خط اصلی داستان است اما نویسنده با استفاده از صحنه‌هایی کوتاه که با عنوان «تکه» معرفی می‌شوند و هر کدام اسمی مستقل دارند؛ گویی می‌خواهد با تکه‌های پازلی گمشده و مطرود خواننده را وادارد به جای انفعال، پازل را کامل کند.
کتاب وارثان
