کتاب دارک

دستانم گره ی کوری خورده بود پشت گردنش و حالا حالاها قصد باز کردنش را نداشتم اصلا چرا بازش می کردم؟ وقتی گفته بود دوستم دارد، وقتی این طور نگرانم بود وقتی لبخند لبش واقعی و از ته دل بود وقتی با نوازشش از خواب بیدار شده بودم وقتی دعوایم کرد که چرا مواظب خودم نبودم…. چرا باید سانتی متری فاصله می گرفتم از او؟ مگر جز آغوشش جای دیگری داشتم که امن ترین باشد برایم و این یعنی آرامش یعنی زندگی یعنی بردیا تا حدودی کوتاه آمده بود و بعد از این من بودم که باید تلاش می کردم. همتا صدایم زد و من هیچ جوره نمی خواستم جدا شوم از آغوشی که بعد از مدت ها با عشق نصیبم شده بود. لب هایم را کشاندم سمت گوشش زمزمه کردم جون دلم؟!