کتاب پرفورمنس تاکتیکی

در «پرفورمنس تاکتیکی»، ال. ام. بوگاد به این می‌پردازد که چطور می‌توان از اجراهای خیابانی، طنز و کنش‌های نمایشی به‌عنوان ابزارهای سیاسی استفاده کرد. کتاب هم مبانی نظری این نوع کنشگری را توضیح می‌دهد و هم نشان می‌دهد در عمل چطور گروه‌ها و فعالان از آن بهره می‌برند. بوگاد با تکیه بر تجربه‌ی مستقیم خود در پروژه‌های اعتراضی، این نوع عملکرد را شکلی از «بازی جدی» می‌داند؛ بازی‌ای که هدفش مداخله در فضاهای سیاسی و اجتماعی است.
بخش نخست کتاب چارچوب نظری این رویکرد را معرفی می‌کند و توضیح می‌دهد که چرا شوخی، اغراق و اجرا در موقعیت‌هایی که معمولا رسمی و جدی‌اند، می‌تواند ابزار قدرتمندی برای مختل‌کردن روایت مسلط باشد. او مفهوم «بازی» را نه به‌عنوان تفریح، بلکه به‌عنوان تاکتیکی سیاسی بررسی می‌کند؛ تاکتیکی که به‌واسطه‌ی آن، فعالان می‌توانند ساختارهای قدرت را به چالش بکشند و پیام خود را به‌طور غیرمستقیم منتقل کنند.
بوگاد نمونه‌هایی از گروه‌ها و پروژه‌های مختلف را نیز ارائه می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه هر یک از این حرکت‌ها از طنز، نمایش و ایفای نقش برای ایجاد اخلال یا طرح پرسش‌های سیاسی استفاده کرده‌اند. این فصل‌ها توضیح می‌دهند که چطور اجرا می‌تواند فضای عمومی را تغییر دهد، مخاطب را درگیر کند و حتی گاهی رسانه‌ها را وادار به توجه کند.
بخش سوم کتاب جنبه‌ی عملی دارد و توضیح می‌دهد که اگر فرد یا گروهی بخواهد چنین مداخله‌هایی انجام دهد، باید چه مراحلی را در طراحی، برنامه‌ریزی و اجرا در نظر بگیرد. بوگاد درباره‌ی انتخاب فضا، طراحی روایت، هماهنگی گروهی، مواجهه با پلیس یا امنیت و نحوه‌ی مدیریت واکنش رسانه‌ها نکاتی ارائه می‌کند. هدف این بخش ارائه‌ی روش‌هایی است که بتوان بدون خشونت، اما با خلاقیت، پیام سیاسی را به فضای عمومی وارد کرد.
در پایان کتاب به پرسش‌های اخلاقی و محدودیت‌های این رویکرد پرداخته و به این نکته اشاره می‌کند که چنین اقداماتی همیشه با خطر سوءتفاهم یا برداشت نادرست همراه‌اند، و باید توجه داشت که طنز یا اجرا می‌تواند مرز باریکی با تحقیر یا ساده‌سازی بیش از حد داشته باشد. او در جمع‌بندی نشان می‌دهد که «بازی جدی» ابزاری کارآمد برای کنشگری است، اما به برنامه‌ریزی دقیق، حساسیت اخلاقی و فهم درست از زمینه‌ی سیاسی نیاز دارد.