دکتر ضیاء موحد از قدیم در کنار فلسفه و منطق و نقد ادبی گوشه چشمی به شعر نیز داشته است.ضیاء موحد در پاسخ این سوال که چرا شعر می گوید، چنین توضیح می دهد: شعر "آواز" آدمی است، چنان که پرندگان هم نیاز به خواندن آواز دارند و این نیاز، نیازی به دلیل و منطق ندارد. این دفتر شعرهایی است از این دهه و برگزیده ای از دفتر شعر آبهای مرده ی مروارید و چند شعر دیگر در روال همان دوره .
کتاب غرابهای سفید
