ضیاء موحد از دهۀ ۱۳۴۰ تاکنون در شعر، فلسفه، و نقد حضوری دائم و موثر داشته است. شعرهای موحد با ساختار منسجم، تصاویر دقیق، طنز ظریف، و بیانی که همیشه در خدمت محتوایی است، خواننده را به دوباره و چند باره خواندن خود فرا می خواند. زبان شعر او زبان طبیعی معاصر و دور از بازی های تصنعی است. وزن را به اقتضای کلام، نیمایی، آزاد یا ترکیبی از این دو بر می گزیند. شعرهای موحد ظاهری ساده و آرام اما باطنی چند لایه ای و ناآرام دارند و به گفتۀ خود او آتش زیر خاکسترند.
کتاب مشتی نور سرد
