کتاب زمان سخت

THE HARD TIME
کد کتاب : 31530
شابک : 978-6009467105
قطع : خشتی
تعداد صفحه : 201
سال انتشار شمسی : 1393
سال انتشار میلادی : 2014
نوع جلد : شومیز
سری چاپ : 1
زودترین زمان ارسال : ---

معرفی کتاب زمان سخت اثر محسن راستانی

"زمان سخت" کتابی است از "محسن راستانی" که مجموعه ای قابل تامل و دیدنی از عکس های مربوط به بوسنی دوران جنگ را در اختیار مخاطبان قرار می دهد. این اثر دویست صفحه ای دو زبانه که توسط انجمن عکاسان انقلاب و دفاع مقدس به انتشار رسیده، عکس هایی ها را از "محسن راستانی" در بردارد که متعلق به بازه ی زمانی سال های 1994 تا 1996 می باشد. "محسن راستانی" که از عکاسان باسابقه ی ایرانی است، این کتاب را که همچون یک نمایشگاه عکس سیار است، پیش روی بینندگان قرار داده است. عکس هایی از دوران جنگ و ویرانی و تاثیراتی که این رخداد فاجعه بار، بر کشور بوسنی و زندگی هزاران انسان نهاده بود. از جنگ همواره به عنوان حادثه ای شوم و ناپسند یاد می شود و تصاویر موجود در کتاب "زمان سخت" نیز، از اقدامات وحشیانه ای پرده بر می دارد که همچون حیوانی درنده، به جان زندگی و آرامش مردم افتاده بود و آن ها را به رنج و فلاکت دچار ساخته بود.
اکنون سال ها از جنگ بوسنی می گذرد اما پدیده ی جنگ، نه تنها برای کشوری که دچار آن شده، بلکه برای هر انسانی در هر جای جهان، رخدادی است که دل را می آزرد و حس همدردی برمی انگیزد. اثرات جنگ، نه فقط مردم یک جامعه و کشور، بلکه روح انسانیت را خدشه دار می کند و کتاب هایی همچون "زمان سخت"، این زخم را که روزگاری بر پیکره ی انسانیت فرود آمده، ثبت می کنند تا حتی اگر هیچ بازمانده ای هم از آن جنگ باقی نبود، باز هم کسی نتواند چهره ی زشت خشونت و جنگ را از خاطر ببرد.

کتاب زمان سخت

محسن راستانی
محسن راستانی (زاده ۶ دی ماه ۱۳۳۷ خرمشهر) عکاس اهل ایران است.راستانی دارای لیسانس رشتهٔ عکاسی از دانشکدهٔ هنرهای زیبا دانشگاه تهران است و به عنوان عکاس و مدرس رشتهٔ عکاسی فعالیت دارد. راستانی عکاس خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران در سال ۱۳۵۹، مسئول بخش عکاسی جهاد دانشگاهی دانشگاه تهران ۱۳۶۴، دبیر سرویس عکس مجله تصویر، دبیر سرویس عکس روزنامه صبح امروز، مدرس دانشکده هنرهای زیبا دانشگاه تهران، عضو هیئت مؤسس انجمن صنفی عکاسان مطبوعات ایران، عضو هیئت مؤسس انجمن عکاسان ایران، عضو شورای سیاستگذاری یازدهم...
قسمت هایی از کتاب زمان سخت (لذت متن)
وقتی به عکس های بوسنی نگاه می کنم متوجه می شوم که 18 سال از آن ها فاصله گرفتم، آن ها به زندگی خود ادامه می دهند در حالی که من هر روز پیرتر می شوم، و فرصتم از کف می رود. فرصت نگاه کردن به جهان که به گفته ی سوزان سانتاگ یک «شمایل قهرمانی» در خود پنهان دارد و به عنوان یک الگوی تازه برای فعالیتی مستقل در جهان مطرح می شود. بوسنی برای من، گذشته از یک آزمون اخلاقی و روحی، یک فرصت تجربی در زمینه عکاسی اجتماعی به همراه داشت. حوادث بوسنی بعد از جنگ ویتنام تجربه های متفاوت و تلخی را برای عکاسان خبری و گزارشگران جنگ به ارمغان آورد. بسیاری از آن ها جان خود را برای ثبت حقیقت از دست دادند. من برای سفرم به بوسنی ترس هایم را به کنار گذاشتم و شوق رسیدن به آن جا با امکاناتی اندک و بلکه غیرحرفه ای، به ناچار سر از پاریس درآوردم. بعد از دو ماه اقامت برای چاره جویی و رسیدن به بوسنی شبانه با یک قطار معیوب و کهنه، در یک نیمه شب سرد برفی وارد زاگرب پایتخت کرواسی شدم. بعد از سپری کردن سه هفته در زاگرب، موفق شدم با یک هواپیمای نظامی نیروهای UN در فرودگاه بمباران شده سارایوو به بوسنی برسم. فرودگاهی که مثل یک زمین کشاورزی شخم خورده بود و پر از سنگر و تانک های نیروهای نظامی خارجی بود. فرودگاه سارایوو در 20 کیلومتری شهر واقع بود. من به دلیل ناآشنایی با محیط مجبور شدم همان شب را به تنهایی در یک سنگر سرد و رها شده در این فرودگاه ویران بگذرانم، صبح فردا موفق شدم به ملاقات دوستی بروم که از سال ها پیش در جنگ داخلی لبنان با او آشنا بودم. از آن روز به بعد به مدت 2 سال روزهایی در زندگی من رقم خورد که تا پایان عمر از خاطرم نمی رود.