یگانه جان! نگاهم از پشت میله های پنجره ی اتاق می گذرد و در غربت حیاط می گردد و به آسمان می رسد که کوتاه شده است و به دیوارهای بلند و سیم های خاردار که آسمان را فتح کرده اند. و آسمان شکست خورده و خاموش که با بغضی در گلو، در خلوت تاریک خود نشسته است مرا به خودم بر می گرداند و به یاد شعر فروغ می افتم: «دلم گرفته است دلم گرفته است به ایوان می روم و انگشتانم را بر پوست کشیده ی شب می کشم چراغ های رابطه تاریکند چراغ های رابطه تاریکند کسی مرا به آفتاب معرفی نخواهد کرد کسی مرا به میهمانی گنجشک ها نخواهد برد. پرواز را به خاطر بسپار پرنده مردنی ست.
کتاب من و یگانه و دیوار
شمشاد
پرویز خرسند
