کتاب «دیوان شمس طبسی» مجموعه ای از شعرهای به جا مانده از «شمس الدین محمد بن عبدالکریم طبسی» از شاعران قرن ششم و هفتم است. این شاعر که از خانواده ای بزرگ و دیوانسالار بود، طبع بسیار طنّاز و ظریفی داشت و علاوه بر مدح عمرا و حکمای زمان که رسم عموم شاعران بود، در هجو و هزل نیز پیشرو بود و زبانزد. در دیوان این شعر، قصاید، قطعات و رباعی هایی با تصویرسازی های ناب و انتخاب واژگان خاص و آفرینش مضامین تازه همانند خاقانی که هم دوره ی او بوده است، دیده می شود که خواندن آنها برای خوانندگان غیرمتخصص و غیرمحقق شعر نیز خالی از لطف نیست. کتاب «دیوان شمس طبسی» که به همت «علیرضا شانظری» تصحیح شده، بهترین و کامل ترین مرجع برای شناخت این شاعر است، به خاصه که در ابتدای کتاب مقدمه ای مفصّل نیز با پرداختن به زندگی، حیات سیاسی و اجتماعی و شاعران همدوره اش و همچنین سبک و سیاق شعر «شمس الدین محمد بن عبدالکریم طبسی»، به قلم مصحح منتشر شده است. این دیوان خواندنی از این دست بیت ها کم ندارد: «رخش در مطلع خوبی چو ناهید آمده ست آخر/ که صد دل می برد هر دم ز راه دیده دستانش»
کتاب دیوان شمس طبسی
سخن