کتاب از آن هجده ماه و هفت روز

داداش بهروز را از همان روز اول که رفته فقط همان یک بار چهار روز پیش که مجروح آورده بود در اورژانس بیمارستان دیدم. لباس هایش پر از خون و خاک. با چهره ای پر از غم و اندوه؛ آن قدر که حتی نتوانستم گله گزاری کنم که چرا بی خبرمان گذاشته. - کجایی چه کار می کنی؟ نمی خوای بیای خونه؟ - خوبه خودت داری می بینی چه وضعیه. این جا که این طوره ببین خط مقدم چه خبره! - خط مقدم کجاس؟ شرمگین و غمگین سرش را پایین انداخت: - خط مقدم هر لحظه عقب تر از لحظه قبله. - یعنی الان کجان عراقیا؟ - الان که نه؛ دو سه ساعت قبل وقتی می اومدم صالح مشطط بودن. نمی دونم الان برگردم بچه ها اونجا هستن یا جلوتر یا شایدم... صدایش آرام تر می کند:...