این تحقیق به سیر و تحول هنر گچبری سنتی در دو دوره تاریخی ساسانیان و قاجاریان بالاخص خانه عباسیان کاشان می‌پردازد. سفیدکاری با گچ که در دوره اشکانیان تکامل یافت نخست پوشش دیواره‌های خشتی بود به منظور آنکه این دیوارها را از آسیب رطوبت محفوظ بدارد. اما در همان حال خاصیت تزیینی نیز داشت، زیرا از زشتی دیوارهای گلی می‌کاست و خاصه در زینت دیوارهای آجری و سنگی معمول در دوران بعد یعنی دوره ساسانی نیز بسیار موثر و مفید بود. از دلایل دیگر رواج گچکاری در هنرهای وابسته به معماری ایرانی آن بود که گچکاری ارزان و کار با آن بسیار ساده بود و از طرفی در مصرف وقت، انرژی و هزینه نیز صرفه‌جویی می‌شد به همین دلیل در دورانی که معماری ایرانی شیوه پارتی را دنبال می‌کرد (یعنی دوران اشکانی و ساسانی) استفاده از تزئینات گچبری در داخل و خارج بناها بسیار رواج یافت و این سبنت برخلاف سنت دوران پیشین و شیوه پارسی (شیوه معماری دوران ماد و هخامنشی) بود که از حجاری و نقش برجسته و یا آجر لعابدار برای تزیین بنا استفاده می‌کردند. طرح‌های ظریف و سایه روشن‌های دقیق بوجود آمده در هنر گچکاری بسیار مورد توجه ایرانیان قرار گرفت به طوری که بعد از گرویدن به اسلام نیز در دوران سلجوقی (شیوه رازی) و ایلخانی و تیموری (شیوه آذری) نیز استفاده از هنر گچکاری همچنان از سر گرفته شد و به عنوان نمونه محراب الجایتو در مسجد جامع اصفهان، اوج گچبری دوران ایران اسلامی لقب گرفته است.
کتاب پیشینه گچبری در ایران
ابریشمی