کتاب ضد داستان

کتاب «ضد داستان» به‌ویرایش فیلیپ استویک، مجموعه‌ای از سیزده داستان کوتاه است که در دهه‌های پایانی قرن بیستم نوشته شده‌اند. این داستان‌ها از نویسندگانی انتخاب شده‌اند که هرکدام به‌نوعی در قالب و زبان داستان‌نویسی دست به تجربه‌های جدید زده‌اند. هدف کتاب نشان دادن این است که داستان‌گویی می‌تواند از شکل‌های معمول و کلاسیک فاصله بگیرد، بدون اینکه لزوما از معنا یا انسجام خالی شود.
داستان‌های این مجموعه ساختاری غیرسنتی دارند. بعضی از آن‌ها بدون طرح مشخص جلو می‌روند، برخی شخصیت‌محور نیستند، و تعدادی هم با زمان یا زبان روایت بازی می‌کنند. به‌طور کلی، این داستان‌ها به خواننده اجازه نمی‌دهند روایت را فقط از بیرون دنبال کند؛ بلکه او را وادار می‌کنند که به خود روایت و چگونگی شکل‌گیری آن هم توجه کند. در بسیاری از موارد، خود داستان درباره‌ی ماهیت داستان‌گویی است و همین باعث شده که مجموعه عنوان "ضد داستان" را داشته باشد.نویسندگانی که در این مجموعه حضور دارند، گرایش‌هایی به سبک‌های پست‌مدرن، فراداستان، و روایت‌های خودآگاه دارند.
متن‌ها گاهی مرز بین واقعیت و خیال را از بین می‌برند یا بی‌ثبات می‌کنند. در برخی داستان‌ها خواننده با روایت‌هایی روبه‌رو می‌شود که هدفشان نه انتقال ماجرا یا شخصیت، بلکه کاوش در امکانات زبان و روایت است. این داستان‌ها معمولا به جای اینکه یک قصه‌ی منسجم تعریف کنند، بیشتر به شکل و فرایند روایت توجه دارند. کتاب نه یک نظریه‌پردازی آکادمیک است و نه صرفا مجموعه‌ای از داستان‌هاست، از یک طرف می‌توان آن را نمونه‌ای از داستان‌های تجربی دانست که در آن فرم مهم‌تر از محتواست، و از طرف دیگر، بازتابی است از دگرگونی‌هایی که در قرن بیستم در درک از «داستان» و «داستان‌نویسی» به‌وجود آمد.