بخش مهمی از میراث هنری و فکری را در فرهنگ ایران شاعران برجسته و کهن فارسی زبان به جا گذارده‌اند. نه تنها در نمایش زیبایی و هنر، بلکه در بیان نیکو و اثرگذار اندیشه‌های متعالی نیز زبان شعر، زبانی ماندگار و بی‌همتا است. توجه به این میراث ارزشمند و کاربرد شایسته و پاسداری از آن، راهی است برای بالندگی فرهنگی و برخورداری از حظ ناتمام شعر فارسی. شعر امروز حکایتی است دیگر. در روزگار ما شاعران آگاه و آشنا با سنت غنی ادب فارسی می‌توانند با بهره بردن از این گنجینه، زبان شعر را به نحوی که مقتضی اندیشه، زندگی و رنج و شادمانی انسان امروز است، به کار بندند و ادامه دهنده آن سنت دیرپا باشند. هر چند عواطف و احساسات بشری از دیرباز تاکنون به شکل‌های گوناگونی تکرار می‌شود، خیال پردازی‌ها و گریز از عالم واقع انسان امروز، طوری دیگر است و بیشتر فراخور روزگاری است که در آن زندگی می‌کند. آرمان‌ها، نگرانی‌ها، آرزوها، و شکوه‌های انسان امروز متناسب با زندگی امروز اوست. شاعر توانمند و نوپرداز امروز می‌تواند علاوه بر آنکه عاطفه، احساس و ذوق خود را در سخنش جاری می‌سازد، زبان حال انسان این روزگار و تمناهایش باشد. آنچه دکتر آیدا گلنسایی در این دفتر پیش‌روی مخاطبان قرار داده است تلاشی است از این شمار.
کتاب کافه کاتارسیس
آن سو
آیدا گلنسایی
