نور تندی دوبار در آسمان برق می زند و پیش از رعد دنیا تاریک میشود.پایمان روی اولین پله ایوان است که رگبار می گیرد.صدای بارش روی شیروانی موجدار در فضای خالی پشت بام میپیچد انگار هزار گنجشک گرسنه به سقف چوبی نوک می زنند.از بالای شانه زن که به حیاط نگاه میکنم به نظرم میرسد در دهانه ی یک آبشار از بقیه دنیا جدا شده ایم داد می زند:«آنروز هم توی همین حیاط داشتم روی منقل ماهی کباب میکردم که باران گرفت همین طور یکهو جوری بود که جلوی پایم را نمیدیدم...دراز بکش روی تخت بروم در را ببندم. در نور چراغ دیوارکوب میبینم فقط تخت و کمدها سرجایشان هستند.جابه جایی ها و تغییر اتاق مامان حس غریبی را که از ابتدای ورود به خانه دارم شدت می دهد.
به نگار