بهمن رضايی در سال ۱۳۱۳ در روستای نامق از توابع کاشمر به دنيا آمد. دورۀ دبستان را در نامق و در مشهد سپری کرد و نقاشی را هم از همان دبستان آغاز کرد. خود می گويد که اطرافيانش او را از نقاشی منع می کردند و می گفتند آدم از نقاشی کردن به جايی نمی رسد. در حالی که او نمی خواست به جايی برسد، عاشق نقاشی بود. شايد همين ذوق نقاشی رضايی را به سمت نقشه کشی راند. وقتی به تهران آمد و خواست کاری دست و پا کند، به يادگيری نقشه کشی پرداخت و سپس مدتی در دفتر مهندس سيحون که از معماران نامدار ايران است، مشغول به کار شد. سرانجام در ادارۀ ساختمان بيمۀ ايران استخدام شد و امروز بازنشسته همان اداره است. بهمن رضايی از سال ۱۳۳۸ با مطبوعات همکاری کرده و يکی از کاريکاتوريست های برجستۀ ايران به شمار می آيد. او از جمله بنيانگذاران روزنامۀ آهنگر است که در آغاز انقلاب، انتشار يافت اما عمر درازی نکرد. همکاری رضايی با مطبوعات تا سه سال پيش ادامه داشته است. در بيست سال اخير رضايی توجه بيشتری به نقاشی نشان داد و نزد اساتيد نقاشی به آموختن بيشتر اين فن پرداخت. اما ذوق طنز پردازانۀ او که پيشتر در کاريکاتور نمود می يافت، در کار نقاشی نيز ادامه يافته است. مجموعۀ طنز آميز فرش نگاره های او که چند سال پيش در گالری گلستان به نمايش گذاشته شد، تصوير تازه ای از رضايی به دست داد و نشان داد که ذوق طنز او با نقاشی عجين شده و هنر تازه ای پديد آورده است. چيزی که خود او دوست دارد مينياکاتور بنامد. مجوعۀ مرگ او که امسال در گالری آريا به نمايش درآمد، ادامۀ همان ذوق ورزی های طنز آميز اوست. در اين مجموعه، نقاش - کاريکاتوريست مرگ را به بازی گرفته و دنيای مردگان را شادتر از دنيای زندگان تصوير کرده است.
