محمدتقی مسعودیه (زادهٔ ۲۰ فروردین ۱۳۰۶ در مشهد – درگذشتهٔ ۱۲ بهمن ۱۳۷۷ در تهران) موسیقی‌دان و آهنگساز ایرانی بود که از او به عنوان «پدر اتنوموزیکولوژی ایران» یاد کرده‌اند. محمدتقی مسعودیه در ۲۰ فروردین سال ۱۳۰۶ در مشهد متولد شد و از کودکی با فراگیری نواختن «ویلن» به موسیقی گرایش پیدا کرد. او در خرداد ۱۳۲۴ دیپلم علمی‌اش را در سن ۱۸ سالگی در شهر مشهد دریافت نمود و در خرداد ۱۳۲۵در سن ۱۹ سالگی موفق به دریافت دیپلم ادبی از مدرسهٔ دارالفنون تهران شد. او تحصیلات تکمیلی خود را با ورود به دانشکدهٔ حقوق دانشگاه تهران و هم‌زمان هنرستان عالی موسیقی آغاز کرد. وی در سال ۱۳۲۹ مدرک کارشناسی خود را در رشته حقوق قضایی و دیپلم عالی موسیقی خود را از هنرستان عالی موسیقی اخذ نمود. او دو سال بعد، به جهت ادامه تحصیلات موسیقی به پاریس سفر کرد و از مدرسهٔ عالی موسیقی پاریس دیپلم گرفت. در سال ۱۳۳۵ در ۲۹ سالگی دانشنامه لیسانس خود را در رشته هارمونی دریافت نمود. یک سال بعد، به لایپزیگ آلمان رفت و در مدرسه عالی موسیقی این شهر، در رشته آهنگسازی به تحصیلات خود ادامه داد. در سال ۱۳۴۲ فارغ‌التحصیل شد و مدرک لیسانس آهنگسازی را دریافت نمود. او پس از آن به شهر کلن سفر کرد و در دانشگاه آن شهر رشتهٔ موزیکولوژی (موسیقی‌شناسی تاریخی) را نزد «کارل گوستاو فلرر» و اتنوموزیکولوژی (موسیقی‌شناسی تطبیقی) را نزد «ماریوس اشنیدر» فراگرفت و در سال ۱۳۴۷ موفق به اخذ دکترای تخصصی در این رشته شد. او رسالهٔ دکترای خود را در سال ۱۳۴۷ با عنوان «آوانویسی دستگاه شور و تجزیه و تحلیل آن» در کشور آلمان منتشر نمود و یک سال بعد، در سال ۱۳۴۸ در گروه موسیقی دانشگاه تهران و در ادامه در دانشگاه هنر و دانشگاه علم و فرهنگ مشغول به تدریس شد که تا پایان عمر ادامه یافت. مسعودیه برای نخستین بار بسیاری از درس‌های تخصصی مربوط به موسیقی را وارد دانشگاه کرد که از آن میان می‌توان تاریخ موسیقی اروپا، هارمونی پیشرفته و پراتیک، فرم و آنالیز، سازشناسی، ارکستراسیون، ترانسکریپسیون و مباحث گوناگون اتنوموزیکولوژی اشاره کرد. او را «پدر اتنوموزیکولوژی ایران» لقب داده‌اند. همچنین برخی او را پایه‌گذار موسیقی آکادمیک در ایران می‌دانند. او در آخرین ساعات زندگی نیز در اتاق کارش مشغول آهنگسازی یک اثر سمفونیک بود.
