ابومحمد اسحاق بن شيخ اجل ابوعبدالله محمد بن مؤيد بن على بن اسماعيل بن ابوطالب، معروف به رفيع (رفيع‌الدين)، در سنه 582 در مصر متولد شده و در قاهره در شب 17 جمادى‌الاولى سنه 623 وفات يافته است و در دامنه كوه مقطم او را به خاک سپرده‌اند. رفيع‌الدين در طلب علم به شام رفت و در آنجا كسب دانش كرده بود. رفيع‌الدين در صفر 609 در همدان بوده و در آنجا کتاب «المعرفة و التاريخ» بَسَوى را نزد ابومحمد عبدالله (متوفى در 624) پسر ابوالعلاء عطار خوانده است. همچنين بنا بر آنچه در سند یک حديث نبوى كه ابن صابونى از قول ذاكر پسر رفيع‌الدين نقل كرده، این پدر و پسر در سال 610 در اصفهان بوده‌اند. از این تاريخ تا 615 كه سال تولد ابوالمعالى احمد پسر دوم رفيع‌الدين است، اطلاعى در دست نيست، مگر تاريخى كه در ديباچه ترجمه سيره آمده است: «بدان كه در سنه اثنی‌عشر و ستمائه، چون ما را از جانب شام به فارس معاودت افتاد» كه مربوط است به سفر مصر و استماع کتاب سيره در آنجا از ابن الجباب. رفيع‌الدين در سال‌هاى 617 و 619 به اتفاق دو پسر خود به شيراز و در 620 به واسط و بغداد رفته و در مجلس درس و روايت علما و محدثان آن بلاد حاضر مى‌شده است و ظاهرا خود مى‌خوانده و پسرانش گوش فرامى‌داده‌اند. به نظر نمى‌رسد كه رفيع‌الدين و پسرانش ديگر پس از این سفر به ایران مراجعت كرده باشند و بنابراین رفيع‌الدين تا آخر حيات؛ يعنى تا 623 در قاهره مانده است و پسرانش نيز پس از فوت پدر در همان جا مانده‌اند و به كسب و طلب علم ادامه داده‌اند. مهم‌ترین اثر او کتاب « سیرت رسول‌الله» است.
