نویسنده در این کتاب با هدف بررسی معناشناختی اسماالحسنی در قرآن کریم، نخست حوزة معنایی آفرینش در قرآن کریم، مشتمل بر اسماالحسنی (حالت، خاطر، بدیع، باری و مصور) را به عنوان مبنای مطالعه انتخاب و سپس به ارائة روشی جهت بررسی معناشناختی اسماالحسنی در قرآن کریم پرداخته است. بدین منظور پس از بررسی موردی منابع مهم سنّتی، از روش معناشناسی براساس بافت زبانی استفاده شده است. در این روش به تحیلل روابط هم‌نشینی و جانشینی میان واژه‌های مورد بررسی، پرداخته شده است. شایان ذکر است در برخی موارد از روش معناشناختی ساخت‌گرا نیز استفاده شده که با این روش روابط مفهومی میان واژه‌های مورد بررسی، بیان شده است. در پایان نیز پس از تحلیل هر یک از مفاهیم ذکر شده، به مولفه‌های بارز معنایی اسماالحسنی و سایر مفاهیم موجود در حوزة معنایی آفرینش در قرآن کریم، اشاره شده است.
کتاب معناشناسی اسماء الحسنی در قرآن کریم
دانشگاه امام صادق (ع)