ارزیابی گسترده از آموزه‌های ابن عربی بسیار سخت و پیچیده است و با آن همه گستردگی که در نوشته‌های او به چشم می‌خورد، بسیار اندک می‌شود به همۀ کرانه‌های اندیشه و بینش عرفانی و صوفیانۀ او دست یافت. در این کتاب نویسنده یازده آموزه را از نوشتارهای ابن عربی بررسی و تبیین کرده است که بخشی از سیمای اندیشه و بینش عرفانی ابن عربی را به دست می‌دهد.
ابن عربی (به عربی: ابن عربی) با نام کامل أبو عبدالله محمد بن علی بن محمد إبن عربی الحاتمی الطائی الأندلسی المرسی الدماشقی (زادهٔ ۲۶ ژوئیه ۱۱۶۵ – درگذشتهٔ ۱۶ نوامبر ۱۲۴۰ میلادی) ملقب به محیی‌الدین و ابن عربی و سلطان العارفین، و الشیخ الاکبر و امام العارفین و … دانشور، عارف، شاعر و فیلسوف مسلمان اندلسی بود که در اندیشه اسلامی بسیار تأثیرگذار بود. از ۸۵۰ اثر منتسب به وی، حدود ۷۰۰ اثر معتبر هستند در حالی که بیش از ۴۰۰ اثر هنوز موجود است. آموزه‌های جهان‌شناختی وی جهان‌بینی غالب در بسیاری از نقاط جهان اسلام شد.
وی در میان اهل سلوک و عرفان با نام‌های الشیخ الاکبر (از اینجا مکتب اکبریه یا اکبریان) و محیی‌الدین ابن عربی در سراسر خاورمیانه معروف است.
برخلاف تصور بسیاری، هرچند ابن عربی در برخی مباحث، سخنانی از صوفیه را تایید کرده است ؛ اما در مواردی نیز، به نقد آرایی از صوفیه پرداخته است [و در فتوحات ج۱، ص ۶۱ گفته است که او دیدگاه مستقلی دارد و او تابع دیدگاه صوفیه نیست.
کتاب آموزه های عرفانی محیی الدین ابن عربی
بازتاب