و بالاخره آن لحظه موعود فرا رسید و خورشید در نیمه شب طلوع کرد. در نیمه شبی زیبا و پرشکوه، پیک‌های سبک‌خیز نسیم، میلاد مولودی عزیز را بشارت دادند. فرشتگان، این عید بزرگ الهی را به جشن و سرور نشستند. ستارگان، با چشمانی که از شادی وعده دیدارش برق می‌زدند، آسمان را چراغان کردند. وزش نسیم‌ها رحمت خداوندی، عطر شادی را در فضا پراکند. تمام ما سوی‌الله چشمی شده بود که به بیت نورانی امام عسکری علیه‌السلام نظاره می‌کرد. من-که زمین هستم-گویی آن شب، همه در سامرا خلاصه شده بودم، در خانه متبرک امام هادی علیه‌السلام که پس از شهادت، جسم شریفش را دربر گرفته بود.
کتاب در انتظار موعود
مهاجر
عبدالحسین طالعی
