صدر الدین محمد شیرازی، معروف به ملاصدرا عارف، فیلسوف، متکلم، و عالم دوازده امامی شیعه که رنسانس فرهنگی ایران را در قرن هفدهم رهبری کرد. به گفته الیور لیمن، ملاصدرا مسلما مهمترین و تأثیرگذارترین فیلسوف جهان اسلام در چهارصد سال اخیر است. اگرچه بنیانگذار آن نیست، اما او را استاد مکتب فلسفه اشراقی می‌دانند، شخصیتی برجسته که بخش‌های زیادی از فلسفه‌های عصر طلایی اسلامی را در آنچه او «تئوسوفی متعالی» یا «الحکمه الحکمه» می‌نامید ترکیب کرد. ملاصدرا «بصیرت فلسفی جدیدی در پرداختن به ماهیت واقعیت» به ارمغان آورد و «گذار عمده ای از ذات گرایی به اگزیستانسیالیسم» را در فلسفه اسلامی ایجاد کرد. اگرچه اگزیستانسیالیسم او را نباید خیلی آسان با اگزیستانسیالیسم غربی مقایسه کرد. او یک پرسش از کیهان شناسی اگزیستانسیالیستی بود، زیرا به خدا مربوط می شد، و بنابراین تفاوت قابل توجهی با پرسش های فردی، اخلاقی، و/یا اجتماعی در قلب اگزیستانسیالیسم روسی، فرانسوی، آلمانی یا آمریکایی داشت.
کتاب ملاصدرا
نامک
سایه میثمی
