کتاب ویوارد

رمان «ویوارد» نوشته‌ی امیلیا هارت داستان سه زن از نسل‌های مختلف را روایت می‌کند که در دوره‌های زمانی متفاوت زندگی می‌کنند، اما هر سه درگیر شکلی از سرکوب، خشونت و کشف هویت خود هستند. روایت میان سه زمان جابه‌جا می‌شود و با پیش رفتن داستان، پیوند میان زندگی این زنان و میراثی که از گذشته به ارث برده‌اند، آشکار می‌شود. محور اصلی کتاب رابطه‌ی زنان با طبیعت، بدن و نیروی درونی‌شان است که نسل به نسل منتقل شده و به شکل‌های مختلف خود را نشان می‌دهد.
در سال ۱۶۱۹، زنی به نام آلتا در روستایی کوچک در انگلستان به جرم جادوگری محاکمه می‌شود. او از مادرش آموخته که چگونه با طبیعت ارتباط برقرار کند و از آن نیرو بگیرد، اما در زمانی زندگی می‌کند که چنین دانشی خطرناک تلقی می‌شود. داستان او درباره‌ی بقا در برابر تعصب و قدرت مردسالار جامعه است. صدای او در طول رمان به‌عنوان صدای آغازین میراث خانواده ویوارد شنیده می‌شود.
در سال ۱۹۴۲، وایولت در خانه‌ای بزرگ و دورافتاده زندگی می‌کند. پدرش مردی خشن و سلطه‌جوست که آزادی را از او گرفته است. وایولت بیشتر روزها را با پرنده‌ها و گیاهان می‌گذراند و به دنبال حقیقتی درباره‌ی مادر ناپدیدشده‌اش می‌گردد. در خلال جست‌وجوهایش، نشانه‌هایی از پیوند خود با زنان پیش از خود پیدا می‌کند و درمی‌یابد که این ارتباط، بخشی از نیرویی است که از او محافظت می‌کند.
در زمان معاصر (۲۰۱۹)، کیت از رابطه‌ای خشونت‌آمیز فرار می‌کند و به کلبه‌ای قدیمی پناه می‌برد که از خاله‌اش به ارث برده است. این کلبه پر از نشانه‌ها و یادگارهایی از گذشته‌ی زنان خانواده است. او کم‌کم درمی‌یابد که تجربه‌هایش با تاریخ خانوادگی‌اش گره خورده و نیرویی که درونش احساس می‌کند، ادامه‌ی همان قدرتی است که قرن‌ها پیش در آلتا و وایولت وجود داشت
رمان در خلال زندگی این سه زن، تاریخی از ترس، سکوت و مقاومت زنان را بازگو می‌کند و طبیعت در سراسر اثر حضوری زنده دارد؛ پرندگان، باد، خاک و گیاهان نه‌تنها زمینه‌ی روایت بلکه بخشی از نیروی زنانه‌ی داستان‌اند.