دوش گرفت پیراهن صورتی پوشید تا دلش را ببرد. عطر گل خانه را برداشته بود حرکت کرد. وارد رستوران شد. همان جای همیشگی نشست پشت میز اولین دیدار چشم به در دوران پس از همه گیری کرونا بود. آدم ها بی نقاب بودند. شمع های روشن موسیقی آرام گلهای زیبا همه چیز درست مثل اولین دیدار صدای خنده زمزمه مهر، ترانه عاشقانه دست ها مثل چشم هاآشنا پیمانها محکم همیشه تا روز آخر با هم. وحشت کرونا رفته بود آدمها با شتاب به آغوش هم باز می گشتند؛ اما از ستاره او خبری نبود. باید تنهایی را می پذیرفت چشم از در برداشت بی خود به خودش وعده داده بود. ستاره مدتها پیش با گرونا رفته بود. بلند شد. آنجا برای او دیگر چیزی نبود جز شیرینی یک خاطره، خاطره اولین دیدار
پارسیان البرز