کتاب تا خانه در باران

«تا خانه در باران» به نویسندگی و تصویرگری باب گراهام برای مخاطبان 5 تا 8 سال در باره‌ی اتفاقات یک شب بارانی است. داستان بیم و امید؛ داستان تبدیل شبی بارانی و هولناک به شیرین‌ترین خاطره‌ی خانواده‌ای چهارنفره. این کتاب برنده‌ی شورای کتاب کودک استرالیا و تقدیر شده در انجمن کتابداران آمریکاست.
باران تندی در حال باریدن است و فرنسی، مادرش و دخترکوچولوی توی دل مامانش، سه‌تایی می‌خواهند با ماشین مسافتی طولانی را از خانه‌ی مادربزرگ تا خانه‌ی خودشان طی کنند. هنوز خواهر فرنسی اسمی ندارد. برای همین فرنسی، توی راه کلی اسم به مادرش پیشنهاد می‌کند. در همین حال باران هر لحظه بیشتر و بیشتر می‌شود.
داستان با خداحافظی فرنسی از مادربزرگش آغاز می‌شود. شب است و مادربزرگ، نگران فرنسی و مادرش است که در آن شب بارانی به سلامت به خانه برسند. باران تند است و بزرگراه شلوغ. در این باران، بچه‌خرگوشی دنبال سرپناه است، موشی در میان توت‌های سیاه سردرگم است، شاهینی در آسمان شکارش را گم کرده و آب از پشت اردک‌های توی دریاچه سرازیر شده است. داستان از زمین تا آسمان، همه‌ی رخدادها و جانوران را به مخاطب نشان می‌دهد. از صدای برف‌پاکن‌ها تا بوق ماشین‌ها. از دو مردی که در خیابان ایستاده‌اند تا زمین‌های کشاورزی کنار بزرگراه. همه در این داستان مهم هستند، حتی پسرک ماهیگیر کنار خیابان. در این شب بارانی کودک شاهد رخدادهایی عجیب و ساده‌ است و خواننده از نماهای دور و نزدیک مانند یک فیلم، نظاره‌گر این داستان نمایشی است. از خرگوش‌ها و موش‌ها و ماهی‌ها و اردک‌ها تا حتی حلزون. از وسایل و جزئیات لباس و ماشین‌ها، تا خیابان و آسمان و بزرگراه. همه‌چیز در این کتاب دیدنی و خواندنی است. خواننده ابتدا تمام رخدادهای بیرون ماشین را می‌بینید، بعد داخل ماشین را. نویسنده، فرنسی، مادر او و خواهر کوچولوی توی شکم مامان را نشان می‌دهد. در این باران، مادر ماشین را کنار جاده نگه می‌دارد و آن‌ها با هم غذا می‌خورند. سپس راه می‌افتند و ما دوباره همه‌چیز را از بالا می‌بینیم و به پمپ بنزین می‌رسیم و باز هم جزئیاتی بی‌نظیر. داستان تمامی حس‌های خواننده را درگیر می‌کند؛ شنوایی، بویایی، لامسه و مهم‌تر از همه، دیدن. همه‌ی این‌ها نشان‌مان می‌دهد، آدم‌ها و جانوران در همه‌جا مهم هستند و ما تنها موجودات روی زمین نیستیم.
نویسنده نشان‌ می‌دهد که دنیای پیرامون ما چقدر می‌تواند بزرگ و شگفت‌انگیز باشد، اگر بتوانیم دیگران را هم بینیم. پرورش حس همدلی کاری است که داستان‌های کودکان باید انجام ‌دهند و رخدادهای پیش‌بینی‌پذیر را برای‌مان شگفت ‌کنند تا روزمرگی زیبا شود. این همان اتفاقی است که در داستان«تا خانه در باران» رخ می‌دهد.