کتاب روان پزشکی اختلال اتیسم بزرگسال و سندرم آسپرگر

کتاب «روان‌پزشکی اختلال اتیسم بزرگسال و سندرم آسپرگر» نوشته‌ی ترائولا اس بروقا که در سال ۲۰۱۸ توسط انتشارات آکسفورد در بریتانیا منتشر شد، اثری است تخصصی اما کاربردی که به یکی از حوزه‌های کمتر شناخته‌شده روانپزشکی می‌پردازد: اوتیسم در بزرگسالی، به‌ویژه در میان افرادی با عملکرد بالا یا کسانی که در کودکی تشخیص نگرفته‌اند. این کتاب برای روانپزشکان، متخصصان سلامت روان و طراحان خدمات اجتماعی نوشته شده است، اما ارزش آن فراتر از مخاطبان حرفه‌ای است و به خانواده‌ها و حتی خود افراد مبتلا به اوتیسم نیز دیدگاه‌هایی سودمند ارائه می‌دهد.
ساختار کتاب در سه بخش اصلی تنظیم شده است. بخش نخست به مقدمه و پیشینه اختصاص دارد و روند شکل‌گیری مفاهیم تشخیصی اوتیسم، تغییر آگاهی نسبت به آن در بزرگسالان و نگاه گذشته‌نگر به تجربه زیسته افراد را بررسی می‌کند. نویسنده نشان می‌دهد که چگونه بسیاری از بزرگسالان، به‌ویژه کسانی که توانایی جبران یا سازگاری بیشتری دارند، در طول زندگی از تشخیص درست بازمی‌مانند و همین امر مشکلات روانپزشکی همراه آنان را پیچیده‌تر می‌کند. بخش دوم کتاب، بر فرآیند ارزیابی و تشخیص تمرکز دارد و با دقت فراوان مراحلی چون جمع‌آوری شرح حال رشد، مصاحبه‌های بالینی، مشاهده مستقیم، استفاده از ابزارهای ساختاریافته و افتراق اختلالات همراه را توضیح می‌دهد. بروگا تأکید می‌کند که تشخیص دقیق تنها زمانی ممکن است که هم نقاط قوت و هم چالش‌های فرد دیده شود. بخش سوم کتاب پس از تشخیص را در مرکز توجه قرار می‌دهد: از مداخلات بالینی و مراقبت‌های اجتماعی گرفته تا ایجاد «تنظیمات منطقی» در محیط‌های کاری و آموزشی و همچنین راه‌های تقویت استقلال و کیفیت زندگی افراد مبتلا. یکی از ویژگی‌های مهم کتاب، بهره‌گیری از مثال‌های بالینی است که نشان می‌دهد اوتیسم چگونه در زندگی واقعی بزرگسالان نمود پیدا می‌کند، به‌ویژه زمانی که با اختلالاتی همچون افسردگی یا اضطراب همپوشانی دارد. همین رویکرد باعث می‌شود مطالب فنی، بعدی انسانی بیابند و خواننده بتواند واقعیت زیسته افراد را درک کند. بروگا همچنین به تجربه‌های درونی افراد مبتلا می‌پردازد: حساسیت‌های حسی، دشواری‌های روابط اجتماعی، هویت فردی و استراتژی‌های مقابله‌ای که آنان برای سازگاری با دنیای پیرامون خود به‌کار می‌گیرند. از منظر تحلیلی، کتاب چند مضمون کلیدی را برجسته می‌کند. نخست، مسئله اوتیسم تشخیص‌نداده در بزرگسالان که به دلیل نشانه‌های ظریف‌تر یا توانمندی‌های جبرانی نادیده گرفته می‌شود. دوم، اهمیت همبودی یا اختلالات روانپزشکی همراه که می‌توانند هم نشانه‌های اوتیسم را پنهان کنند و هم روند درمان را دشوارتر سازند. سوم، تأکید بر اینکه تشخیص نقطه پایان نیست، بلکه آغاز مسیر حمایت، مراقبت و توانمندسازی است. از نظر نقاط قوت، کتاب جامعیت بالایی دارد و با پوشش همزمان تاریخچه، تشخیص و مداخلات، مرجع کاملی برای متخصصان فراهم می‌کند. تمرکز آن بر بزرگسالان، شکافی مهم در ادبیات اوتیسم را پر می‌سازد و آن را از بسیاری منابع کودک‌محور متمایز می‌کند. با این حال، محدودیت‌هایی نیز دارد: بخشی از مطالب برای غیرمتخصصان کمتر قابل استفاده است و چارچوب آن که عمدتا بر نظام سلامت بریتانیا استوار است، ممکن است در دیگر کشورها به‌سادگی کاربرد نداشته باشد. همچنین برخی منتقدان خواهان حضور پررنگ‌تر صدای مستقیم افراد اوتیسمی در متن هستند.
در مجموع، این کتاب منبعی ارزشمند برای روانپزشکان، متخصصان بالینی و سیاست‌گذاران است که می‌خواهند درک عمیق‌تری از اوتیسم بزرگسالان داشته باشند. اثری که نه تنها دستورالعمل‌های دقیق تشخیصی و درمانی ارائه می‌دهد، بلکه با برجسته‌کردن تجربه انسانی و زیسته، پلی میان دانش فنی و واقعیت روزمره افراد می‌سازد.