کتاب پنجاه سال برنامه ریزی

Fifty years of planning
مقاله ها و گفتار ها
کد کتاب : 16093
شابک : 978-6002534231
قطع : رقعی
تعداد صفحه : 416
سال انتشار شمسی : 1401
سال انتشار میلادی : 2019
نوع جلد : شومیز
سری چاپ : 3
زودترین زمان ارسال : 27 آذر

معرفی کتاب پنجاه سال برنامه ریزی اثر هدی صابر

در تمام سالیان سال در ایران معاصر، تمام دغدغه روشنفکران ما، با هر زمینه فکری و دانش نظری که داشته اند اکثرا نقد حکومت و نقد سیاست آن هم به شکلی عقیم بوده است. هیچ روشنفکری درباره راه آهن، ساختار صنایع، جاده سازی، نحوه مدیریت مدارس، اساسا خود مقوله مدریت و برنامه ریزی، شیوه توسعه آموزش عالی توانمندسازی زنان، ساخت انحصاری بازارهای نوظهور، قوانین مدنی، نظام حقوقی و نظایر اینها سخن نگفته است. گویا اینها مسائلی پیش افتاده بوده اند و تحلیل گر باید به سراغ مطالب اساسی تر برود و این امور را به دولت ها سپارد که آنان می دانند چگونه باید به آنها رسیدگی کنند، و روشنفکران نقش خود را فراتر از این می دانسته اند که وارد این مسائل پیش پا افتاده شوند. و البته دولت نیز به صلاح خود می داند که نیازی به توجه و نظر خواهی و مشارکت نخبگان و روشنفکران در برنامه های توسعه نداشته باشد. با این حال می توان گفت در تمام این سالها، برنامه های توسعه در انحصار سازمان های حکومتی تدوین می شده و خواست مقامات ارشد در آنها گنجانده می شده است. کاری که «هدی صابر» در کتاب «پنجاه سال برنامه ریزی» انجام داده این است که خود را در فرآیند نگارش کتاب و نظام بندی مطالب از نگاه سیاه و سفیدی که اغلب روشنفکران بومی به مسائل داشته اند جدا کرده است. هدی صابر تلاش داشته با گرداوری مجموعه ای از مقالات، مصاحبه ها و مستندات همه بخش های انتشارنیافته ذخیره دانایی در بخش های مختلف توسعه را که در قبل از انقلاب در برنامه توسعه وجود داشته است، به حد مقدورات بصورت یک کتاب ارزنده ارائه نماید.

« پنجاه سال برنامه ریزی» در سال 1398 توسط انتشارات بنگاه ترجمه و نشر کتاب پارسه چاپ رسیده است.

کتاب پنجاه سال برنامه ریزی

هدی صابر
هُدی رضازاده صابر (زادهٔ ۲۴ اسفند[۴] ۱۳۳۷ - درگذشتهٔ ۲۱ خرداد ۱۳۹۰)[۵] پژوهشگر، روزنامه‌نگار، فعّال ملی مذهبی، زندانی سیاسی و از گردانندگان مجله توقیف شده «ایران فردا» بود.
دسته بندی های کتاب پنجاه سال برنامه ریزی
قسمت هایی از کتاب پنجاه سال برنامه ریزی (لذت متن)
شاید تنها برنامه چهارم توسعه پس از انقلاب را بتوان برنامه ای تلقی کرد که طیف وسیعی از نخبگان کشور (دهها گروه تخصصی از صاحب نظران تراز اول در رشته ها و حوزه های مختلف) در آن مشارکت داشته اند؛ که البته به ابتکار و همت مرحوم دکتر حسین عظیمی چهره بست. اما این مشارکت نیز البته از نوع مکانیکی بود، نه مشارکتی ارگانیکی: مشارکتی که به ابتکاری شخصی، در دوره کوتاه و خاصی از برنامه ریزی، رخ داد. نخبگان گردهم آمدند، پیشنهادهایشان را تدوین کردند و تا جایی که قابل اعمال بود، در پیش نویس برنامه گنجانده ش د و برخی از آن پیشنهادها نیز در فرایند تصویب، از سوی نمایندگان مجلس حذف شد یا تغییر کرد و والسلام.