در این کتاب از ریشههای هندواروپایی مهرپرستی بحث میشود، به سراغ مهریزد زرتشتی میرود و همزمان، مهرپرستی با جلوههایی از آن در شرق دور پیگیری میشود. آیینی که در دوره اشکانی جان تازهای گرفت و در روم به طور خاص با مسیحیت در آمیخت، در جریان شوالیهگری نمود دوبارهای یافت و نهایتا در فراماسونری تجلی کرد و از آنجا با کم و زیادهایی دوباره به ایران بازگشت. در خود ایران، در کیش زروانی و مانوی و جریان مزدکی پدیدار شد؛ بعدها به نوعی اسلامی ماب شد و در طریقت عرفانی پارسان و آیین ایزدیان نمودار گردید. نامنامه میترائی در جلد سوم نشان میدهد که در میان اسامی کهن، هیچ نامی به اندازه مهر تکرار نشده است.