چنگ اندازی به گذشته ها و نگارش خاطره ها از جمله درمانهای درد دورافتادگان از ایران در سالهای پس از انقلاب است. حفظ رابطه با زادگاهی که بازگشت بدان برای بسیاری خواب است و خیال و آرزویی دست نیافتنی، تنها با گفتن «تلخ و شیرین»های گذشته مقدور است. بسیاری از این خاطره نویسی ها رنگ سیاسی دارند و دم از «دولتمردان» و «دولتمندان» پیشین می زنند. در میان این گونه آثار کمتر کتابی را سراغ داریم که از هنر و هنرمندان بگوید.
کتاب «یادها و بودها» این سد را شکسته است. «ایرج زهری»، کارشناس و نقاد تئاتر در این کتاب بیش از هر چیز یادآور همین کشف و بازاندیشی است.
کتاب یادها و بودها
