بدرالدین هلالی جغتایی استرآبادی، از بزرگترین عرای اواخر قرن نهم و اوایل دهم (دورهی تیموری و اوایل صفوی) از ترکان جغتایی بوده که در استرآباد و خراسان زندگی کرده است.
وی در زمان (سلطان حسین بایقرا) زیسته که هرات در آن مدت، مرکز ادبی ایران بوده است.
هلالی از تربیت کردگان (امیر علیشیر نوابی) بوده است. دیوان او 2800 بیت دارد که نخستین بار در سال 1281 چاپ شده است.
شهرت وی در غزل است. مدعیان بر او ایراد می گرفتند که تو فقط غزل سرایی بلد هستی و او به تلافی آن، مثنوی (شاه و درویش) و (صفات العاشقین) و (لیلی مجنون) را بر اوزون کارهای نظامی نوشته است.
هلالی به دستور (عبیدخان ازبک) با سری شکسته و خونین، در چهارسوق هرات و در سال 936 (که به ابجد یعنی سیف الله کشت) کشته شد.
کتاب گلچین اشعار هلالی جغتایی
آناپنا
هلالی جغتایی
