رمانهای مودیانو یک الگوی استاندارد را دنبال میکنند و این رمان هم مستثنی نیست. قهرمان/ راوی داستان، درواقع جنبه دیگری از خود مودیانو است که به گذشته می‌نگرد. در برخی نمونه‌ها، مثلا در همین کتاب، او دو بار، یک بار در جوانی و بار دیگر به عنوان یک مرد مسن، به گذشته نگاه می‌کند. در این حالت، او به ترتیب پنج، بیست و هفتاد سال دارد. بخش اعظم روایت در پاریس اتفاق می‌افتد اما او گاهی به حومه‌های دوردست یا حتی بیرون از پاریس سرک می‌کشد. در این رمان، بخشی از روایت در ناحیه شوروز رخ می‌دهد که چندان از پاریس دور نیست. آدم‌های غریبه در یک آپارتمان عجیب با یکدیگر ملاقات میکنند.
مطمئنا این کتاب همان الگوی استاندارد را در خود دارد اما به نظر می‌رسد این داستان تاحدی از سایر آثار مودیانو پیچیده‌تر است چون بسیاری از افراد، اشیاء و مکان‌ها برای بوسمانز یادآور خاطراتند. به علاوه، چند اتفاق بعید می‌افتد. مثلا، راوی در شهر نیس است و سوار یک تاکسی میشود. راننده تاکسی، بدون هیچ دلیل خاص، درمورد رئیس سابق خود با او صحبت می‌کند که معلوم میشود یکی از شخصیت‌های کلیدی برای رویدادهای رمان است. این تنها نمونه آشنایی تصادفی نیست.
یکی از شگردهای موثر مودیانو احساس خطر و تهدید دائمی است که در ادامه معلوم میشود چندان رعب‌آور نیست ولی به هر حال، باز هم رازآلود است. به علاوه، معمولا با مجموعه شخصیت‌های عجیب روبه‌رو می‌شویم که می‌آیند و می‌روند و ما (و اغلب خود راوی) از نیت آن‌ها مطمئن نیستیم. مثل همیشه، کتاب نسبتا کوتاه و بسیار خواندنی است.
کتاب شوروز
