کتاب خنده را از من بگیر

«خنده را از من بگیر» رمانی نوشته‌ی جواد ماه‌زاده است که از زاویه‌ای تازه به جنگ نگاه می‌کند و روایتگر زندگی جوانان دهه‌ی شصت است؛ داستان سه نوجوان به نام‌های علی و امیر و مهدی که ناخواسته درگیر حواشی جنگ می‌شوند.
ظاهرا تنها ارتباط داستان با جنگ این است که صرفا در زمان جنگ؛ رخ می‌دهد و خبری از کلیشه‌های رایج جنگ در داستان نیست. اما در پس ماجرا این جنگ است که باعث همه‌ی اتفاقات می‌شود و اساسا همه‌ی اتفاقات دهه‌ی شصت برآمده از فضای جنگ هستند. به نظر می‌رسد نویسنده داستان را با تکیه بر تجربیات شخصی خودش بنا کرده؛ همین تکیه بر تجربه شخصی و ادراک فردی باعث شده داستان هرچه بیشتر از کلیشه‌های رایج دور و خواندنی‌تر بشود.
رمان در زمان جنگ و در کرج اتفاق می‌افتد. راوی نوجوان داستان، مانند بقیه مشغول زندگی خودش است، با شیطنت‌ها و بازیگوشی‌های خاص سن و سالش. در همین زمان ناگهان خانواده‌ای جدید وارد محله آن‌ها می‌شود؛ خانواده‌ای کرد که از کردستان جنگ‌زده فرار کرده و حالا در محله‌ی جدید نیز از سوی همسایه‌ها انگ ضدانقلاب می‌خورد. حالا گویی در اوج جنگ؛ این محله درگیر جنگی سرد می‌شود. راوی با علی پسر خانواده، دوست می‌شود و در رفت و آمدهایی که به خانه آن‌ها دارد، عاشق عطیه خواهر معلول علی می‌شود. ماجرای این عشق بیشتر درونی است و نمودی بیرونی ندارد، همه‌ی آن‌چه خواننده از عشق راوی به عطیه می‌داند، همان است که در درون راوی جریان دارد. این جریان درونی به آرامی باعث تغییر منش و کنش راوی می‌شود و بلوغ فکری و ذهنی او را به تصویر می‌کشد.
«خنده را از من بگیر» با ساختاری کلاسیک، عشقی کلاسیک را نیز برای خواننده ترسیم می‌کند که سرانجامش دوری و نرسیدن به معشوق است. خانواده‌ی علی به بهانه‌ی درمان عطیه و شاید برای فرار از اتهام‌ همسایه‌ها، این بار به سرزمینی دوردست، به ژاپن می‌گریزد.
رمانی با ساختاری کلاسیک، ابتدا شخصیت‌های اصلی را معرفی می‌کند و راوی اول شخص رمان تا حدودی خواننده را از وضعیت و موقعیت داستان باخبر می‌کند. بعد شخصیت‌هایی جدید وارد داستان می‌شوند و تعادل نسبی موجود را برهم می‌زنند. حضور این افراد جدید، روی راوی تاثیر بسیار می‌گذارد. در انتها نیز با خروج تازه‌واردان تعادل جدیدی در داستان شکل می گیرد که البته با آن تعادل ابتدای رمان بسیار متفاوت است، چرا که راوی در این میان، عشقی عمیق را تجربه کرده و به رشد و بلوغی درونی رسیده است.
«خنده را از من بگیر» داستانی است پر از نوستالژی‌های دهه‌ی شصت؛ با داستانی کلاسیک و خواندنی؛ شخصیت‌هایی باورپذیر و زنده و عشقی پنهان که به سرانجام نمی‌رسد.