داوران جایزه ی نوبل نوشته اند که شعر لوئیز گلوک را صدایی اشتباه نشدنی دانسته اند که به خاطر زیبایی بی پیرایه اش زندگی شخصی را جهانشمول میکند. او که از کودکی اولین شاعر مورد عالقه اش ویلیام بلیک بوده گویی که ترانه های معصومیت را با صدایی نوین بازآفرینی کرده است. زیبایی روح شاعرانه و شهودش او را فراتر از گستره و کانونهای ادبیات آمریکا ساخته است و این صدای ناب شاعرانه را جهانی کرده است. گلوک خودش را با دنیای سیاست روز درگیر نمی کند و با مناعت طبعی از روزمرگی ها و جزئی ترین چیزها پدیدهای هستی شناسانه را مکاشفه میکند. شعر او به شکلی بیواسطه و فار غ از کلیشه ها با پدیده ها ارتباط برقرار میکند، با کلماتی بسیار ساده، لحظه های ژرف را به شکل عمیقی به تصویر میکشد.
ایهام
لوییز گلیک
