شعر معاصر ایران یکی از مهمترین نحله‌های ادبیات اجتماعی سیاسی بوده است که از نیما و شاملو بعنوان برجسته‌ترین نمایندگان این جریان شعری نام برده می‌شود. در جریان‌شناسی شعر معاصر، سبک شعری نیما و شاملو «سمبولیسم اجتماعی» نامیده شده است (شفیعی کدکنی، 1383: 55 و56). سمبولیسم یا نمادگرایی مکتبی ادبی هنری است؛ که در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم در اروپا و آمریکا رواج یافت. این مکتب نیز همانند سایر مکاتب ادبی اروپایی، کمابیش بر روند تحولات ادبی سایر ملل نیز تاثیراتی را به جای گذاشت. در این میان شعر و ادب فارسی نیز از حوزه نفوذ این مکتب به دور نمانده است در نوشتـار پیش‌رو تلاش شـده تا از زاویـه‌ی اندیشه سیاسی به شعر بعنوان مهمترین پدیده فرهنگی/تمدنی و مهمترین عرصه تجلی اندیشه و ذهنیت ایرانی بنگریم.
کتاب سیاست در شعر نو
دانشگاه مفید
محمد کمالی زاده
