از در کافی شاپ که وارد می شوم، صدای همیشگی زنگوله های آویز مقابل در باعث می شود مشتریان به سمت در نگاهی بیندازند. فضای دنج کافی شاپ با بدنۀ چوبی قهوه ای رنگی نیمه تاریک است و موسیقی آرامی به همراه عطر قهوه فضا را پرکرده است. نگاهی به اطراف می اندازم و به سمت میز پشت پنجره می روم. چهار دختر و پسر در اطراف یک میز چهارنفره در حال نوشیدن قهوه و کیک هستند که گاه صدای خنده هایشان تمام فضای کوچک کافی شاپ را پر می کند. در فاصله ای دورتر، دختر و پسری سردر گریبان همدیگر آهسته صحبت می کنند. نزدیک پیشخوان، دو دختر با گوشی هایشان مشغول هستند. با حضور من سرشان را بالا می آورند و من را برانداز می کنند. سپس نگاهی به یکدیگر می اندازند و حرف هایی به آرامی ردوبدل می کنند، پوزخندی می زنند و دوباره مشغول گوشی هایشان می شوند. کاپشن خودم را پشت صندلی آویزان می کنم و آرام روی آن می نشینم. نگاهی به سمت پیشخوان می اندازم. پیشخوان بدون هیچ نظمی پرشده است از وسایل زینتی. گویا صاحب کافی شاپ هر آنچه به دستش می رسیده، به یک گوشۀ پیشخوان و یا هرجایی که خالی بوده، پرت یا آویزان کرده است. قسمتی از کافی شاپ با وسایل سنتی و قدیمی ایرانی و قسمتی دیگر با وسایل تزئینی فرنگی پوشانده شده است. از همه بیشتر، قفسۀ کتاب هایش برایم جذاب است، قفسۀ کوچکی که از تعدادی کتاب داستان های کوتاه و بلند و اشعار و... پرشده است...
زرین اندیشمند