مفهوم جدیدی که امروزه در کشورهای پیشرفته با عنوان توسعه پایدار از آن یاد می شود، حاصل به دور افکندن نگرش جزءگرا در قانونگذاری و برنامه‌ریزی هاست و زمانی فرصت و مجال حضور در جامعه می یابد که آگاهی مردم و حاکمان از روابط متقابل بین اجزا، عناصر و پدیده‌های متنوع هستی، رشد و ارتقا یابد. در عرصه تعلیم و تربیت اعم از رسمی و غیر رسمی، مولفه های متناظر با توسعه پایدار شامل آموزش های تقاضا محور و برنامه ریزی آموزشی موثر و کار آمد است. به نحوی که تعلیم و تربیت با ایجاد پیوندهای حیاتی با جامعه می تواند نیازهای بازار کار را در جهتی برآورده سازد که علاوه بر توجیه اقتصادی منابعی که در توسعه نیروی انسانی صرف می شود، نیروهایی را تربیت نمایدکه قادر باشند خود را برای تغییر موثر جامعه و پیشبرد اهداف نظام اجتماعی کل به مهارتها و شایستگی های لازم ارتقاء دهند. در این راستا کتاب حاضر به موضوع توسعه پایدار در آموزشهای فنی و حرفه ای شش کشور جهان و ایران می پردازد.
آوای نور