منوچهر طیاب (زادهٔ ۱۳۱۶، تهران) مستندساز، نویسنده و منتقد ایرانی است. وی دانش آموختهٔ رشتهٔ معماری از دانشگاه فنی وین و تحصیل کردهٔ رشتهٔ کارگردانی سینما و تلویزیون و طراحی صحنه از دانشکدهٔ سینمایی آکادمی دولتی موسیقی و هنرهای نمایشی وین است. طیاب فیلمسازی خود را با کارگردانی فیملی دربارهٔ سفال‌های قدیمی ایران آغاز کرد و تاکنون بیش از ۹۰ فیلم مستند و آموزشی ساخته است. وی استاد رشتهٔ سینما در دانشکدهٔ هنرهای دراماتیک و تلویزیون، سرپرست رشتهٔ سینماتوگرافی و عکاسی دانشکدهٔ علوم ارتباطات اجتماعی تهران و عضو هیئت داوران یونسکو در جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه لهستان بوده‌است. او یک ایران‌شناس قهار است و ازجمله افرادی است که به صورت متمرکز برای توسعه و گسترش عملی سینمای مستند در ایران تلاش نمود. طیاب معتقد است که فرهنگ یک جریان سیال است که درارتباط صحیح با دیگران معنا می یابد. او می‌کوشد سابقه و فرهنگ کهن و گنجینهٔ ایرانی را به دنیا معرفی کند و در این زمینه می‌گوید: امروز می‌توانیم با استفاده از این تصویر وقت بگذاریم و کشور خود را به جهانیان بشناسانیم . سینما این امکان را به ما می دهد که نه تنها فرهنگ و جغرافیای ایران را برای خودمان روشن کنیم، بلکه می‌توانیم وجوه آن را برای اروپاییان و در کل غیرایرانیان نیز روشن کنیم وی در سال‌های اخیر به چاپ کتاب فیلم‌های مستند خود نیز روی آورده‌است و تاکنون کتاب‌های "همراه باد در دل تنهایی کویر" و "دریای پارس" را منتشر کرده‌است. تنها فیلم داستانی طیاب سوزنبان است که در سال ۱۳۵۰ آن را ساخت. فیلم "سفر در امتداد سرزمین کهن" مستندی است که به کارگردانی کاوه بهرامی مقدم و تهیه‌کنندگی رضا میرکریمی دربارهٔ منوچهر طیاب ساخته شده‌است.
