لیلا ملاحی متولد سال 1346، یکی از زنان هرمزگانی است؛ محققی خودآموخته که خودش خوانده و تجربه کرده است. با آنکه زندگی در قالب نقش‌های یک زن و مادر چند فرزند، به او فرصت تحصیلات آکادمیک را نداده اما در عمل و تجربه توانسته هر آنچه را که لازم داشته در این راه کسب کند. با اهمیت‌ترین بخش کارهایش، تحقیقات او در ارتباط با زنان و همچنین یکی از اقوام بلوچ (جت‌ها) در استان هرمزگان است. لیلا هر آنچه می‌نویسد یا به تصویر می‌کشد از واقعیات زندگی پیرامونش نشات گرفته؛ واقعیاتی که در ذهن پرسشگر او رسوخ می‌کند و از عمق وجودش بر کاغذ می‌آید. داستان زیبو شیرین یکی از همین واقعیات است که در قالب یک متن اتنوگرافیک جای گرفته و قابلیت‌های بسیاری دارد. او در سفری که همین اواخر به تهران داشت این متن را جهت انتشار در اختیار انسان‌شناسی و فرهنگ قرار داد. عکسی که در بالا آمده نیز، کودکی لیلا را در کنار زیبو نشان می‌دهد... گذشته از قامت تو پر، گردن کوتاه، سیگار وینستون گوشه ی لب و آن ساعت وست اندِ دور مچ سیاهش، او زنی بود میانسال با سینه های افتاده روی شکمی برآمده، با دست و پاهای همیشه حنابسته و چشم هایی سرمه کشیده که سفیدی چشم هایش را بیشتر نشان می داد.
