اینکه یک نویسنده تجربیات زیسته‌ی فراوان دارد یا نه، فضیلت به‌حساب نمی‌آید. مهم بازنمود آن تجربه در اثرش است. امری که موجب تمایز بین همینگ‌وی و سایر نویسندگان است. ادبیات جای طنازی نیست. چون نویسنده قرار نیست طناز باشد. حداقل در این آب و خاک. در این جغرافیا نویسنده تعریف خاص خودش را دارد که طنازی در آن جایی ندارد. اگر منظورتان بازی‌های زبانی باشد، آن هم چندان فضیلت به‌حساب نمی‌آید. مثالش ابراهیم‌گلستان. البته اگر بشناسید و خوانده باشید که بعید می‌دانم. او هم تکراری شده است. حوصله‌سربر شده است. متوجه‌ی منظور شما نمی‌شوم: اینکه او را رئالیست می‌دانند به همین جهت است؟ یعنی چه؟ به کدام جهت به کدام دلیل؟ مهم‌ترین ویژگی نویسنده‌ی رئالیست، شناخت دقیق‌اش از شرایط پیرامونش است. از سیاست و فلسفه و تاریخ و فرهنگ و اقتصاد معاصرش. نویسنده‌ای که این شناخت را نداشته باشد رئالیست نیست. معاصر نیست و تاخر زمانی دارد. گمانم کفایت کند. بیش‌تر از این حوصله‌ی آموزش به شما را ندارم. در ضمن اگر حاصل بافرهنگ شدن و نظر دادن و کتاب‌خواندن و فیلم دیدن یکی مثل صمد طاهری و امثال شما باشد، به‌قول هربرت رید: گور پدر فرهنگ.

متوجه منظور شما نمی‌شوم؟ طناز؟ بی‌ادا و اطوار؟ از کی تا حالا طنازی و بی‌ادا و اطواری در تعریف ویژگی‌های یک نویسنده وارد شده است؟ مطمئن هستید درباره‌ی نویسندگی صحبت می‌کنید؟ بهتر است قبل از اینکه وارد یک گفت‌وگو شوید ادبیات خاص آن گفت‌وگو را یاد بگیرید. طنازی در میان داستان‌نویسان این جغرافیا جایی ندارد. اگر منظورتان بازی‌های زبانی باشد، خب آن هم چیز عجیبی نیست. مثالش ابراهیم گلستان. می‌شناسید؟ خوانده‌اید؟ بازی‌های زبانی او هم امروز حوصله‌سربر شده است. کلن نویسنده‌ای که تاخر زمانی دارد حوصله‌‌سربر می‌شود. اینکه طاهری اگر به زبان دیگر می‌نوشت همه به‌به و چه‌چه! می‌کردند بحثی است مربوط به کسی که ادبیات آمریکای‌جنوبی را خوانده باشد. که از شما بعید می‌دانم خوانده باشید. چون حتی اگر از کنار ادبیات آمریکای‌جنوبی هم گذر کرده بودید چنین مقایسه‌ی خنده‌داری نمی‌کردید. حتی بعید می‌دانم سایر نویسندگان مکتب جنوب را خوانده باشید. ببینید رئالیسم امروز تعریف متفاوتی دارد. کلن داستان امروز تعریف و رویکرد متفاوتی دارد. اینکه امروز یک داستان بنویسیم درباره‌ی خانوداه‌ای که هنوز تلویزیون ندارد، و قصد خرید دارد. رئالیسم نیست. عدم شناخت از جهان پیرامون است. این داستان را اگر علی‌اشرف درویشیان در دهه پنجاه می‌نوشت تاثیر داشت. امروز نویسنده از رمان تاریخی می‌نویسند. آن هم با تعریف لوکاچ. که قطعن نامش را نه تو شنیده‌ای نه طاهری. امروز نویسنده از رمان شهری می‌نویسند. مثالش را می‌خواهی به کتاب تجربه‌ی مدرنیته مارشال برمن مراجعه کن. به‌هرحال بحث با شما برای من تمام شده است. چون نه دانشش را داری نه من حوصله‌ی آموزش به امثال شما را دارم. بااین‌حال همین چیزی را هم که نوشته‌ام چندبار بخوانی برایت خوب است. یاد می‌گیری. حداقل کمی سیلقه‌ات از طاهری بالاتر می‌رود.

بد نگوییم به مهتاب اگر تب داریم! صمد طاهری نویسنده‌ی درجه یکی ست با دایره‌ی تجربیات زیسته‌ی فراوان ، طنازی‌های دلنشین و البته بی ادا اطوار! اتفاقا اینکه او را رئالیست میدانند به همین جهت است ! شما بهتر است فیلم ببینید یا اگر کتاب می‌خوانید بروید جفنگ و مهمل بخوانید تا سن عقلی تان به حدی برسد که داستان #زخم_شیر یا #خروس بنظرتان واقعی و رئال برسد نه حوصله سر بر