جان آیزنسون در سال ۱۹۰۷ در شهر نیویورک متولد شد. او مدرک لیسانس خود را در سال ۱۹۲۸ از کالج شهر نیویورک و مدرک کارشناسی ارشد و دکترای خود را از دانشگاه کلمبیا دریافت کرد. در طول جنگ جهانی دوم، آیزنسون آزمایشی را برای نشان دادن زبان‌پریشی در سربازانی که آسیب شدید مغزی داشتند، ابداع کرد. زبان‌پریشی اختلالی است که شامل مشکل در صحبت کردن یا درک زبان می‌شود، مشکلی که نتیجه مستقیم بیماری یا آسیب مغزی است. او همچنین با کودکانی که لکنت زبان داشتند، تحقیقاتی انجام داد و گفت که اضطرابی که در زندگی خانوادگی وجود دارد، باعث ایجاد لکنت زبان می‌شود و اگر بتوانند اضطراب او را کاهش دهند، لکنت زبان از بین می‌رود. آیزنسون در طول دوران حرفه‌ای خود، دسته‌بندی تشخیصی زبان‌پریشی دوران کودکی را ایجاد کرد و در سال ۱۹۶۲ موسسه زبان‌پریشی دوران کودکی را تأسیس کرد. او شعر، کتاب کودک، کتاب‌هایی در مورد پیری و کتاب‌هایی در مورد زبان‌پریشی، از جمله «زبان‌پریشی بزرگسالان» و «اختلالات زبان‌پریشی در کودکان» نوشت. او استاد بازنشسته‌ی سخنرانی در دانشگاه استنفورد بود، جایی که موسسه‌ی خود را تأسیس کرد. جان آیزنسون در ۲۵ ژوئیه ۲۰۰۱ در سن ۹۳ سالگی درگذشت.