بدر جاجَرمی (درگذشتهٔ ۶۸۶ قمری) از شعرای فارسی‌سرای نامدار سده هفتم است.

بدرالدین فرزند عمر، متخلص به بدر و بدر جاجرمی، در جاجرم در خراسان زاده شد. تربیت او در ادب و شعر نیز در خراسان انجام یافت و سپس به امید خدمت نزد بهاءالدین جوینی (درگذشتهٔ ۶۷۸) حاکم اصفهان و عراق به اصفهان رفت. در آنجا با مجدالدین همگر و امامی هروی آشنایی و هم‌نشینی یافت. تذکره‌نویسان از جمله دولتشاه او را شاگرد مجد همگر شمرده‌اند.

ستایشگر اصلی بدرالدین همان بهاءالدین محمد جوینی پسر شمس‌الدین صاحب‌ دیوان جوینی است و قصاید اصلی شاعر در ستایش اوست. اما علاوه بر آنها قصایدی هم در ستایش شمس‌الدین محمد جوینی و برادرش عطاملک جوینی دارد. چنان که از سخنش برمی‌آید تا پایان دوران خاندان جوینی در خدمت آنها بود و در وفات بهاءالدین در سال ۶۷۸ قمری مادهٔ تاریخ سرود.