کتاب شرح خطبه امام حسین (ع) در منا

بیش از چهارده قرن است که خورشید عالمتاب سخنان اهل بیت طلوع کرده و جاودان خواهد ماند چرا که حق، ماندنی است و افول نخواهد کرد. طبع الهی فطرت بشری که آهنگ جاودانی دارد و ابراهیم خلیل الرّحمن نیز با عبارت نورانی لا أحب الْآفلین بر آن صحّه نهاده است، ماندگارها و سرمایه‌های مانا را دوست داشته و دارد. اهمّ آن سرمایه‌ها که بدون آن، زندگی مادّی بشری، یک روند تکراری حیوانی دارد و هیچ شکوفایی و بهره‌برداری حقیقی نخواهد داشت، سخنان گهربار ائمه هدی است؛ چرا که با تعریف جامع و مانعی که خودشان از خودشان فرموده‌اند: «أئمّة الْهدی و مصابیح الدّجی» هستند و این اوصاف و هزاران اوصاف زیبای دیگر که در خور مقام عزیزشان است، درباره هیچ صاحب اندیشه و صاحب مکتبی نمی‌یابیم. کلمات قیّم اهل بیت را فقط در دیالوگ‌ها و پاسخ به پرسش‌ها و امثال آن نمی‌توان یافت بلکه علاوه بر طرق مذکور، خطابه‌های غرّای ایشان از منابع اصیل نورانی ماست که متاسفانه از آن‌ها غافلیم. خطبه‌ها داری شور و حرارت کم نظیری‌اند که بیانگر اوج فصاحت و مقام بلاغت و شدّت اهمّیّت موضوع و اوضاع اجتماع و احوال مخاطبان و سینه تنگ خطیبان و افق افکارشان دارد که در دیگر مناصب سخن، کمتر از مزایای فوق خبری است. از بین بیانات عرشی خامس آل عبا حضرت اباعبدالله، خطبه منا از شور و حرارت و حساسیّت و وزانت و قوّه بیان و شرایط ویژه‌ای برخوردار است، امّا همانگونه که شاهدیم کمتر شیعه‌ای از نام و مفادّ بلند این خطبه آگاه است چه برسد به دیگران و اغیار! خطبه منا را می‌توان آهنگ رسمی طلیعه کربلا و حماسه عاشورا نامید چرا که برای نخستین بار در چنان شرایطی و در یک تریبون رسمی، اپوزیسیون محّق جهان اسلام در همایشی، بزرگان دین و سیاست را دور هم جمع کرده و ضمن اعلام هشدار و بیدار نمودن فطرت‌های خواب‌آلود مسلمین، رنج‌های حقیقی که دامن اسلام و مسلمین گرفته را معرّفی کرده و با شدّت از آن اعمال و عمّال برائت جستند.