«فرانکیسکوس راپلنگیوس، نخستین کسی بود که در اواخر سدة شانزدهم میلادی به وجود رابطه‌ای میان زبان فارسی و یک زبان اروپایی، یعنی آلمانی پی برد. پس از وی، کلاودیوس سالماسیوس در سال 1643 میلادی در کتابی با نام دربارة یونان‌شناسی برای نخستین‌بار نظریة هندواسکیتی را مطرح کرد و مدعی شد که زبانهای ژرمنی (گوتی و آلمانی)، فارسی، لاتینی و یونانی بازماندگان زبانی واحدند که دیگر موجود نیست». نگارنده در کتاب حاضر، سعی کرده است تا تصویری کلی، اما دقیق از تاریخ زبانهای ایرانی و ساخت دستوری آنها در اختیار خوانندگان قرار دهد. مباحث کتاب از بررسی زبانهای هند و اروپایی آغاز شده است که به بخشی از آنها اشاره شد، و با نگاهی به زبانهای ایرانی نو به پایان رسیده است. پاره‌ای از عنوان‌های فصل‌های کتاب عبارت‌اند از: زبانهای آریایی، زبان ایرانی آغازین؛ زبانهای ایرانی باستان: اوستایی، سکایی، و مادی؛ زبانهای ایرانی میانة شرقی: بلخی، خوارزمی و سعدی؛ و زبانهای ایرانی میانة غربی: پارتی و فارسی میانه. این کتاب، جلد ششم از مجموعة پژوهش‌های ایران باستان است.
کتاب تاریخ زبانهای ایرانی
دایره المعارف بزرگ اسلامی
حسن رضایی باغ بیدی
