کتاب یک دست گلف با پدرم

کتاب «یک دست گلف با پدرم» نوشته‌ی ویلیام دیمون، ترکیبی از زندگی‌نامه‌ی شخصی و تحلیل‌های روان‌شناختی است. نویسنده که استاد دانشگاه استنفورد و روان‌شناس رشد است، در این اثر به تجربه‌ی شخصی خود از نداشتن پدر در دوران کودکی می‌پردازد. او سال‌ها تصور می‌کرد پدرش فوت کرده، اما بعدها دریافت که واقعیت جدایی والدینش باعث این غیبت بوده است. همین کشف، نقطه‌ی آغاز سفری برای بازاندیشی در گذشته و جست‌وجوی معنای تازه در زندگی شد.
دیمون ساختار کتاب را بر استعاره‌ی یک دور بازی گلف با پدر بنا می‌کند. او در ذهن خود تصور می‌کند اگر فرصتی برای همراهی با پدرش در زمین گلف داشت، چه مکالماتی میانشان شکل می‌گرفت. این گفت‌وگوهای فرضی بستری فراهم می‌کنند تا نویسنده روایت زندگی شخصی خود را با پرسش‌های روان‌شناختی درباره‌ی هویت، روابط خانوادگی، بخشش و معنا در هم بیامیزد.
بخش دیگری از کتاب به نظریه‌ها و پژوهش‌های علمی اختصاص دارد. دیمون توضیح می‌دهد که گذشته و خاطرات، صرف‌نظر از نوع و کیفیتشان، نقشی محوری در شکل‌گیری زندگی کنونی ما دارند. او نشان می‌دهد که بازاندیشی در گذشته می‌تواند به ترمیم زخم‌های عاطفی و ساختن آینده‌ای هدفمند کمک کند. این نگاه به‌ویژه در روش «مرور زندگی» که نویسنده معرفی می‌کند، کاربرد روان‌شناختی پیدا می‌کند و ابزاری برای خودشناسی و بازسازی احساسات فردی می‌شود.
کتاب به این نتیجه می‌رسد که مرز میان گذشته، حال و آینده به آن روشنی که تصور می‌کنیم وجود ندارد. تجربه‌های پیشین، حتی اگر تلخ و ناتمام باشند، در تعامل با زمان حال می‌توانند منبعی برای رشد و معنا شوند. از این منظر، مواجهه‌ی شفاف و بدون پیش‌داوری با گذشته راهی برای آشتی با خویشتن و خلق آینده‌ای سازنده است.