کتاب مخزن الاسرار

باد نقاب از طرفی برگرفت/ خواجه سبک عاشقی از سر گرفت/ گل نفسی دید شکر خنده ای/ بر گل و شکر نفس افکنده ای/ فتنه آنماه قصب دوخته/ خرمن مه را چو قصب سوخته/ تا کمر از زلف زره بافته/ تا قدم از فرق نمک یافته/ دیدن او چون نمک انگیز شد/ هر که در او دید نمک ریز شد/ تا نمکش با شکر آمیخته/ شکر شیرین نمکان ریخته/ طوطی باغ از شکرش شرمسار/ چون سر طوطی زنخش طوقدار/ زان زنخ گرد چو نارنج خوش/ غبغب سیمین چو ترنجی به کش/ مست نوازی چو گل بوستان/ توبه فریبی چو مل دوستان/ لب طبری وار طبر خون به دست/ مغز طبرزد به طبر خون شکست/ سرخ گلی سبزتر از نیشکر/ خشک نباتی همه جلاب تر/ خال چو عودش که جگرسوز بود/ غالیه سای صدف روز بود/ از غم آن دانه خال سیاه/ جمله تن خال شده روی ماه/ جزع ز خورشید جگر سوزتر/ لعل ز مهتاب شب افروزتر/ از بنه دل که به فرسنگ داشت/ راه چو میدان دهن تنگ داشت/ ز اندل سختش که جگر خواره گشت/ بر جگر من دل من پاره گشت/ لب به سخن خنده به شکر خوری/ رخ به دعا غمزه به افسونگری/ بسته چو حقه دهن مهره دار/ راهگذر مانده یکی مهره وار/ عشق چو آن حقه و آن مهره دید/ بلعجبی کرد و بساطی کشید/ کیسه صورت ز میانم گشاد/ طوق تن از گردن جانم گشاد/ کار من از طاقت من درگذشت/ کاب حیاتم ز دهن برگذشت/ عقل عزیمت گرما دیو دید/ نقره آن کار به آهن کشید/ دل که به شادی غم دل می گرفت/ چشمه خورشید به گل می گرفت/ مونس غم خواره غم وی بود/ چاره گر می زده هم می بود/ ای بتبش ناصیت از داغ من/ بیخبر از سبزه و از باغ من/ سبزه فلک بود و نظر تاب او/ باغ سحر بود و سرشک آب او/ وانکه رخش پردگی خاص بود/ آینه صورت اخلاص بود/ بسکه سرم بر سر زانو نشست/ تا سر این رشته بیامد بدست/ این سفر از راه یقین رفته ام/ راه چنین رو که چنین رفته ام/ محرم این ره تو نه ای زینهار/ کار نظامی به نظامی گذار