کتاب شمال دوردست

گفتم تا جایی که به خودم مربوط است، چیز زیادی توی دین ندیدم. گفتم که دین آدم‌ها را با عشق ساده‌لوح می‌کند، یا کاری می‌کند که فکر کنند از بقیه بهتر هستند. گفتم از اول تا آخر انجیل را خوانده‌ام و به نظرم شیادی آمده. به نظرم واضح بود که قبیلۀ لاویها همه‌چیز را از خودشان درآورده بودند تا قبیله‌های دیگر به آنها غذا بدهند. اینکه داستان‌های خوبی دارد، اما به‌اندازۀ چندتا طویله پشگل اسب هم درش هست: اوریم و تومیم. اینکه هیچکس از پادشاهان عهد عتیق گناهکارتر نبوده.

همان‌طور که میکائیل کالارد حرف می‌زد پدرم را نگاه می‌کردم و دیدم که نگرانی از چهره‌اش گذشت. من عاشق پدرم بودم، اما مثل او نبودم. من هرگز نیازی نمی‌دیدم. به جنبه‌های خوب آدم‌ها باور داشته باشم. من مردم را همان‌طور که بودند می‌دیدم: دورو، درمانده، مهربان و شاید همه را هم‌زمان و یک‌جا. اما از نظر بابا، آدم‌ها همه فرزندان خدا بودند، گوسفندان رنجور بیچاره‌ای که تنها نیازمند عشق و فرصتی برابر بودند. او نیاز داشت تا دنیا آنچه را دینش دربارۀ آدم‌ها به او گفته بود تأیید کند. و وقتی نهایتا پای انتخاب بین عقل و ایمان در میان بود او از عقلش دست می‌کشید.