کتاب Kill the Beast

در رمان «کشتن هیولا» نوشته‌ی سرنا والنتینو، که در سال ۲۰۲۴ منتشر شده، بار دیگر شاهد بازگویی یکی از افسانه‌های کلاسیک دیزنی هستیم، اما این‌بار از زاویه‌ای متفاوت و تیره‌تر. این کتاب، یازدهمین جلد از مجموعه موفق و تحسین‌شده‌ی «شرورها» است و با تمرکز بر شخصیت گاستون از انیمیشن معروف «دیو و دلبر»، تلاش می‌کند تا لایه‌های پنهان‌تر شخصیت یک ضدقهرمان را به تصویر بکشد. در این کتاب والنتینو نه‌تنها به تاریخچه‌ی شخصی گاستون می‌پردازد، بلکه ساختار روان‌شناختی و پیچیدگی‌های درونی او را نیز برملا می‌کند.
داستان با پیوندی عاطفی میان گاستون و شاهزاده آغاز می‌شود؛ دو پسر از طبقات متفاوت اما پیوندخورده با دوستی‌ای که در پس‌زمینه‌ی قلعه و جنگل‌های اسرارآمیز شکل گرفته است. اما این پیوند به‌واسطه‌ی یک حادثه‌ی مرموز و دردناک گسسته می‌شود؛ حادثه‌ای که بذر نفرت، خودبزرگ‌بینی و حسادت را در دل گاستون می‌کارد. از سوی دیگر، شاهزاده، که بعدها به هیولا تبدیل می‌شود، درون‌گراتر و آسیب‌پذیرتر می‌شود. از اینجا به بعد، روایت میان دو مسیر متقاطع پیش می‌رود: یکی راه غرور و انتقام، و دیگری راه تبعید و خودبیزاری. داستان از منظر گاستون آغاز می‌شود، اما با چرخش‌های ظریف روایی، خواننده به درون ذهن و نقشه‌های جادوگران مرموز مجموعه نیز راه می‌یابد؛ شخصیت‌هایی که در سراسر مجموعه شرورها حضور دارند و نقش کلیدی در شکل‌دادن به سرنوشت قهرمانان و ضدقهرمانان ایفا می‌کنند. این تغییر دیدگاه، لایه‌ای پیچیده به روایت می‌افزاید و باعث می‌شود انگیزه‌های درونی هر شخصیت، از جمله گاستون، در هم تنیده با نیروهای بیرونی و جادویی آشکار شود. والنتینو در این مسیر، به‌جای تمرکز صرف بر اعمال شرورانه‌ی گاستون، به سیر تدریجی سقوط او می‌پردازد؛ سیر نزولی‌ای که ریشه در نیاز به تأیید، عقده‌ی حقارت و تروما دارد. رمان پر است از صحنه‌هایی که تضاد میان قدرت‌طلبی و آسیب‌پذیری را به نمایش می‌گذارند. تعاملات گاستون با شخصیت‌های فرعی مانند خانم پاتس و کاگزورث، و همچنین بازگویی‌هایی از دوران کودکی‌اش، به تصویر او عمق و انسانیت می‌بخشند. با این حال، والنتینو در عین همدلی با او، از عواقب مخرب خودمحوری و وسواسش غافل نمی‌ماند. گاستون، اگرچه در ابتدا مرد محبوب همه است، در نهایت به هیولایی واقعی تبدیل می‌شود؛ نه به‌خاطر جادو، بلکه به‌خاطر تصمیمات و انتخاب‌های خودش. یکی از نقاط قوت رمان، استفاده از زبان تصویری و سبک گوتیک آمیخته با فضای فانتزی است. والنتینو توانسته حال‌وهوایی خلق کند که نه‌تنها هواداران دیزنی، بلکه علاقه‌مندان به فانتزی تاریک و روایت‌های پیچیده‌ی روان‌شناختی را هم جذب کند. اگرچه برخی منتقدان، خصوصا در فضای آنلاین، به ریتم کند و برخی توصیفات تکراری یا بازگویی‌های بیش‌ازحد از داستان اصلی دیو و دلبر انتقاد کرده‌اند، اما بسیاری نیز آن را بازتفسیر هوشمندانه‌ای از یک شخصیت اغلب ساده‌انگارانه دانسته‌اند. «کشتن هیولا» تلاش می‌کند تا از ورای چهره‌ی اغراق‌آمیز و کاریکاتورگونه‌ی گاستون در فیلم انیمیشنی، مردی را به تصویر بکشد که از درون متلاشی می‌شود؛ مردی که در دام غرور، تأییدطلبی و فریب نیروهای جادویی، آرام‌آرام مسیر سقوط خود را هموار می‌کند. این کتاب، نه‌تنها گاستون را به عنوان یک شرور در مرکز قرار می‌دهد، بلکه نشان می‌دهد چگونه شرارت می‌تواند در دل نیازهای انسانی ریشه بدواند.
در نهایت، والنتینو با مهارتی چشمگیر موفق می‌شود هم‌دلی و ترس را در کنار هم برانگیزد. خواننده در پایان نه‌تنها گاستون را به عنوان شروری شکست‌خورده، بلکه به عنوان انسانی درهم‌شکسته می‌بیند؛ انسانی که شاید اگر در مقطعی کوچک‌تر بخشیده می‌شد یا شنیده می‌شد، سرنوشتی دیگر پیدا می‌کرد. کتاب «کشتن هیولا» نه‌تنها بازخوانی یک افسانه است، بلکه دعوتی است به بازاندیشی درباره منشأ شرارت، مرز میان قربانی و ظالم، و شکنندگی قهرمانان در سایه‌ی هیولاهایی که خودشان می‌سازند.