ولی این جا خیلی عجیبه! راوی اول شخص، دچار سندرم نادری است معروف به «آلیس در سرزمین عجایب» که شخص بیمار چیزها را بزرگ تر و یا کوچک تر از اندازه واقعی خود می بیند. او که این حالت را از سنین پایین تجربه کرده است و در بزرگسالی به ماهیت آن پی برده، رد نشانه های آن را در خاطراتش می گیرد. خاطراتی که از مجرای نگاه متفاوت او به جهان بازتاب پیدا می کنند منجر به تصویر معوجی از جهان پیرامونی او می شوند که در نهایت به حذف مرز میان خیال و واقعیت می انجامد. توهمی که او را در دنیایی سیال از اسطوره ها و افسانه های دیروز و امروز رها می کند که هیچ ساحل امنی در آن نیست. انگار نسبت راوی بیمار با جهان استعاره ای از حضور انسان در جهان مشکوک این عصر است: «همسرم غول ها را زیاد جدی می گیرد! آنها را بیخود گنده می کند... دست خودش نیست. این، هم خودش را به هول و ولا می اندازد، هم غول را معذب می کند! آن نیمه شب هم که داشتم روی متن «درباره ما» برای وب سایتم کار می کردم تا صبح خروسخوان تحویل طراح دهم، به همین دلیل وحشت زده شد. توی اتاق نشسته بودم به نوشتن – چندین بار خط زدم و از نو نوشتم... چشم هایم خسته بود و سردردم داشت پا می گرفت. با این حال فرصت کم بود و باید سروتهش را زودتر هم می آوردم. بالاخره بعد از بالا و پایین بسیار، سر و شکل متن در آمد و رسیدم به ماجرای «فابرژه» و تخم مرغ ها... .»
کتاب من آلیس نیستم ولی این جا خیلی عجیبه
هیلا
فرید حسینیان تهرانی
