کتاب عشق آزمایشگاهی

کتاب «عشق آزمایشگاهی» اثر پیتر هریسون-کلی اثری پژوهشی در حوزه‌ی زیست‌اخلاق و عصب‌اخلاق است که نویسنده در این اثر به مسئله‌ای می‌پردازد که در نگاه اول علمی به نظر می‌رسد اما پیامدهای اخلاقی و فلسفی گسترده‌ای دارد: آیا می‌توان از داروهایی که بر احساسات تأثیر می‌گذارند برای کنترل یا تقویت عشق استفاده کرد؟ کتاب از یافته‌های عصب‌شناسی آغاز می‌کند که نشان داده‌اند مواد شیمیایی مانند اکسی‌توسین و وازوپرسین در شکل‌گیری پیوندهای عاطفی، تمایل جنسی و احساس وابستگی نقش دارند.
هریسون توضیح می‌دهد که ایده‌ی «داروی عشق» (love drug) چگونه از تحقیقات علمی درباره‌ی عملکرد مغز در زمان دلبستگی شکل گرفته است. او سپس پرسش اصلی کتاب را مطرح می‌کند: آیا مداخله‌ی دارویی در احساسات عاشقانه می‌تواند به بهبود روابط انسانی کمک کند یا صرفا حالت‌های ظاهری از دلبستگی ایجاد می‌کند؟ این بخش به تفاوت میان تحریک شیمیایی احساسات و تجربه‌ی اصیل عاطفی می‌پردازد و بررسی می‌کند که تا چه حد می‌توان به نتایج چنین مداخلاتی اعتماد کرد.
در میانه‌ی کتاب بحث به جنبه‌های اخلاقی و هنجاری گسترش می‌یابد. هریسون-کلی به مسئله‌ی «اصالت» اشاره می‌کند و می‌پرسد آیا عشقی که با کمک دارو به وجود آمده همان ارزش یا معنای عشقی را دارد که به‌طور طبیعی شکل گرفته است. او نمونه‌هایی فرضی از زوج‌هایی ارائه می‌دهد که ممکن است بخواهند برای حفظ رابطه یا بازگرداندن احساس از دست‌رفته از چنین داروهایی استفاده کنند و بررسی می‌کند که در این موارد تا چه حد رضایت، اختیار و هویت فردی حفظ می‌شود. او سپس به جمع‌بندی مباحث می‌پردازد و استدلال می‌کند که هرچند از نظر علمی چنین داروهایی ممکن است در دسترس باشند، اما استفاده از آن‌ها بدون بررسی دقیق پیامدهای اخلاقی و روان‌شناختی خطرناک است و تأکید می‌کند که هرگونه مداخله در احساسات باید با در نظر گرفتن آزادی فرد، واقعیت عاطفی و پایداری روابط انجام شود.