شماری افزون از پژوهشگرانی که زندگانی امیرعلی شیر نوایی، سیاست مدار و فرهنگ مرد پرآوازه روزگار تیموری را دستاویز تحقیقات خویش ساختهاند، به نادرست گمان آن داشته اندکه در میان آثار مکتوب فراوان او که برای تدوینشان از دو زبان فارسی و ترکی جغتایی بهره برمی گرفت، تنها یک قصیده فارسی وجود دارد. در دیوان فارسی نوایی که سال ها پیش در تهران منتشر شده است نیز تنها از یک قصیده به نام تحفه الافکار نشان می توان جست. اما حقیقت آن است که نوایی در درازنای عمر خویش دستکم ده قصیده به زبان فارسی سروده است. او این قصاید دهگانه را در دو مجموعه جداگانه با نام های سته ضروریه و فصول اربعه مدون داشته و چنانکه از نام آن ها هم بر می آید، یکی شان مشتمل بر شش قصیده و آن دیگری دربردارنده چهار قصیده است.
در کتاب پیش رو، هر دو مجموعه قصیده یادشده تصحیح و در یک مجلد به زیور طبع آراسته شده است. افزون بر این، به جهت آنکه درک شود امیرعلی شیر نوایی که بوده، چه کرده و چه آثار و تاثیراتی از خود به جای نهاده است نیز پیش از متن اصلی، پیشگفتاری به نسبت گزیده و کوتاه درباره شرح احوال او آمده است. به دیگر سخن، کتاب سته ضرورریه و فصول اربعه از یک سوی از انبان لفظ پربهای دری، درّی دگر را مکشوف و هویدا داشته و از دیگر سوی برای پویندگان پهنه ادب، جویندگان وادی تاریخ و رهنوردان عرصه نوایی پژوهی باریکه رهی دگر را مفتوح و گشاده داشته است.
کتاب سته ضروریه و فصول اربعه
لوگوس
امیر علی شیرنوایی
