کتاب نقاشی سغدی

Sogdian Painting
(حماسه تصویری در هنر خاور زمین)
کد کتاب : 43514
مترجم :
شابک : 978-6000316846
قطع : وزیری
تعداد صفحه : 200
سال انتشار شمسی : 1397
سال انتشار میلادی : 1981
نوع جلد : شومیز
سری چاپ : 1
زودترین زمان ارسال : ---

معرفی کتاب نقاشی سغدی اثر مجموعه ی نویسندگان

کتاب « نقاشی سغدی» (حماسه تصویری در هنر خاور زمین) نوشته « گیتی آذرپی» به همت انتشارات نشر سوره مهر به چاپ رسیده است.
دیوارنگاره های سغدی ، فارغ از درون مایه و اثر پذیری های جزئی ، بخشی از گستره نقاشی ایرانی به شمار می آید . این مجموعه دیوار نگاره از نظر شمار و فراوانی دیوار نگاری ، درون مایه و اندازه آن ها در قلمرو فرهنگی -هنری ایران پیش از اسلام از اهمیت بسزایی برخوردار است ؛ به گونه ای که برای هنر و تمدن ایرانی از این نظر تنها با اهمیت پمپئی برای هنر و تمدن روم باستان سنجیدنی است . این دیوار نگاره ها بهترین گواه تاریخی بر آن هستند که مجموعه داستان هاش شاهنامه سال ها پیش تر از آن که در قالب کتابی به نام شاهنامه گرد هم آیند در جامعه ایرانی رواج داشته است.

کتاب نقاشی سغدی

دسته بندی های کتاب نقاشی سغدی
قسمت هایی از کتاب نقاشی سغدی (لذت متن)
باستانشناسان در چند دهۀ گذشته، کم وبیش در سرتاسر مناطق مهم آسیای میانه بقایای هنری باستانی و باشکوه را یافته اند. اکنون دیگر برای اثبات اینکه آسیای میانه در کلیت خود، جایگاهی خاص و به کل مستقل در تاریخ عمومی هنر خاورزمین دارد به هیچ مدرک اضافه ای نیاز نیست. روشن است که هنر آسیای میانۀ اوایل سده های میانه تاریخچۀ درازآهنگی از آن خود دارد و ما با هنری سروکار داریم که مکتب های هنری خود را شکوفا کرده و این مکتب ها هر یک سنت ها و ویژگی های خاص خود را داشته است. با آنکه این مکتب ها در مراکز گوناگونی رشد و بالندگی یافتند، پدیده هایی جدا از هم نبودند. آن ها در تعامل هایی پیوسته و دوسویه در خود آسیای میانه و با بیزانس، ایران، هند، چین و ترکان بیابان نشین پدید آمده اند. اکنون از سه مرکز که این هنر باشکوه در آن جا در سرزمین سغد شکوفا شده است، آگاهی داریم. سغد در منطقۀ مرکزی آسیای میانه جای دارد. این مراکز عبارت اند از ورخشه در نزدیکی بخارا، افراسیاب (ویرانه های سمرقند باستان، پایتخت سغد) و پنجیکنت، شهری کوچک حدود 60 کیلومتری شرق سمرقند. تاریخ یادمان های هنری این مراکز به اوایل سده های میانه بازمی گردد. کهن ترینشان (به طور مشخص نقاشی های پنجیکنت) کهن تر از سدۀ پنجم م و تازه ترینشان جدیدتر از سدۀ هشتم م/ دوم ه نیست.