یکشنبه بود، نه یک روز، شکافی بیش تر میان دو روز دیگر. پشت سر، برای همه ی آن ها، حضور صحنه ها بود و سکانس ها، انتظار طولانی زیر جرثقیل که میکروفون را می گرداند، روزی ۱۶۰ کیلومتر رانندگی از این سر منطقه به آن سر و برعکس، کشمکش های میان رقیبان در اتاق های کنفرانس بر سر مهارت های خویش و بعد مصالحه ای که گویی پایانی ندارد، برخورد و زورآزمایی آدم های برجسته ی بسیاری که به خاطر زندگی خود می جنگند و حالا یکشنبه، با شروع زندگی دوباره برای خودشان، با جرقه ی گرگیرنده ی زندگی در چشم هایشان که عصر روز پیشین به صورت کسالت باری بی حالت شده بودند. آن ها نیز به آهستگی، همچنان که دقایق تحلیل می روند، همچون پاپن فین در مغازه ی اسباب بازی فروشی، بیدار می شدند، آن گاه مذاکره ای جدی در گوشه ای آغاز می شد، عشاقی به قصد بوس و کنار در راهرو از نظر ناپدید می شدند و این احساس شکل می گرفت که "عجله کنید، هنوز دیر نشده، اما به خاطر خدا قبل از تمام شدن این چهل ساعت فراغت عجله کنید." جوئل کولس در حال نوشتن فیلم نامه بود. بیست وهشت سالش بود و هنوز هالیوود له اش نکرده بود. او کاری گرفته بود که از زمان ورودش، شش ماه پیش، کار خوبی تلقی می شد و تاکنون با اشتیاق زیادی صحنه ها و سکانس ها را تحویل داده بود. او فروتنانه از خودش به عنوان نویسنده ای بازاری یاد می کرد، اما منظورش واقعا این نبود. مادرش در زمان خود بازیگر موفقی بود. کودکی جوئل هم میان لندن و نیویورک در تلاش برای جدا کردن واقعی از غیرواقعی، یا حداقل گمانی قوی تر از دیگری سپری شده بود. او مرد خوش قیافه ای بود با چشم های میشی مرعوب کننده ی دلپذیری که در سال ۱۹۱۳ از خیره شدن به صورت مادرش به خیره شدن به روی تماشاچیان برادوی افتاده بود. دعوت نامه که رسید مطمئن شد دارد به جایی می رسد.
